‘Ook vré-se-lijk zwaar voor je zoontje.’ Een buurvrouw van verderop kijkt met een ernstig gezicht naar Mees. Het broertje van Anna. ‘Ik ken gezinnen als jullie. Heb daar járen mee gewerkt. Het is voor hem – wijzend naar Mees- heel moeilijk’. Ik slik een opmerking door en kijk naar Anna die haar t-shirt omhoog trekt. […]
“Helaas kan ik uw aanvraag niet in werking zetten. We hebben de productieplafond bij uw verzekeraar bereikt.” “Sorry productieplafond?” “Ja, de zorgverzekeraar keert geen vergoeding uit aan nieuwe inschrijvingen. We zijn in onderhandeling met de verzekeraar, maar daar heeft u nu niks aan. U kunt wel contact opnemen met uw verzekeraar, misschien is er een
De beperkingen van Anna Sophie worden naarmate ze ouder wordt steeds zicht- en hoorbaarder. En zoals bij alles wat ook maar iets afwijkt van de door ons gestelde norm, trekt dat kijkers en vragenstellers. Ook op vakantie. Kijken en vragen is niet erg. Staren daarentegen is best asociaal. En asociale vragen bestaan ook: of we
Vakantie? Hoe dan.. Read More »
“Maar jullie gaan dus wel gewoon op vakantie” zegt een moeder van drie kinderen. We staan aan de oever van de rivier en turen naar onze kinderen. “Dat is echt dapper.” Ze zwijgt even en kijkt naar haar man die in babytaal contact probeert te maken met Anna Sophie. Anna is totaal niet geïnteresseerd in
Je ruikt het al een tijdje. Ze staan een stukje verderop. Een moeder met twee jonge kinderen. Waarschijnlijk is het haar gehandicapte dochter. Man wat een stank. Waarom wordt dat kind niet verschoont? Dat snap je toch niet?” Gisteren, 19 juli was het Happy Changing Places awareness Day. Letterlijk vertaald: “blije verschoonplek bewustwording dag”. Op
Begin deze maand las ik een stuk in Vrouw – het magazine van de Telegraaf- over een vakantienanny die meegaat op vakantie. Een trend in opkomst. “Met kinderen kan de vakantie nogal stressvol uitpakken. Inpakstress, een lange rit voor de boeg met zeurende kinderen op de achterbank en eenmaal op de bestemming moet je de
“Jullie zijn een goed geolied team, dit kunnen jullie wel” zei de verpleegkundige die haar pensioengerechtigde leeftijd al lang had bereikt. Ze knikte kordaat naar ons en toen naar Anna Sophie in de couveuse. Pas veel later, na het lezen van een onderzoek waaruit blijkt dat meer dan de helft van de ouders van een
Enkele weken geleden werd ik geïnterviewd voor een portretreeks over naasten van iemand met een handicap. De schrijver vroeg of ik sinds de komst van Anna Sophie vrienden of familie ben verloren door gebrek aan tijd vanwege de zorg voor Anna. Of vanwege onbegrip en ons verdriet. Een fenomeen wat helaas vaker voorkomt. Drie weken
Met Stichting De Wereld van Anna Sophie hopen we voldoende geld in te zamelen voor het realiseren van een kleinschalige woonvorm in 2030, voor Anna Sophie en andere (ernstig meervoudig beperkte) jongvolwassenen.
Ik herinner me ‘t nog heel goed. We zaten in een soort wederopbouw fase, ik denk dat het enkele dagen na het horen van de eerste diagnose is geweest. Ivo en ik maakten voorzichtig nieuwe verwachtingen. Niet eens bewust, dit proces ging vanzelf een speelde zich voornamelijk naast de couveuse af. Ik kangoeroe’de dan met