Begin deze maand las ik een stuk in Vrouw – het magazine van de Telegraaf- over een vakantienanny die meegaat op vakantie. Een trend in opkomst. “Met kinderen kan de vakantie nogal stressvol uitpakken. Inpakstress, een lange rit voor de boeg met zeurende kinderen op de achterbank en eenmaal op de bestemming moet je de hele dag op je kinderen letten.” De oplossing: een vakantienanny die meereist zodat ouders met een gerust hart achterover kunnen leunen. Of de zorg overdragen als het even moeilijk wordt.
Mijn mond valt open van verbazing. Het stuk wekt de indruk alsof we steeds minder in staat zijn om samen met het gezin een vakantie te beleven. Of de verantwoordelijkheid te nemen als ouder en te accepteren dat het leven ook op vakantie gewoon doorgaat. En ja, daar hoort (opvoed)stress bij.
Als voormalig hostess weet ik als geen ander dat het stresslevel tijdens de vakantie soms grote hoogtepunten bereikt. Niet voor niets neemt eind augustus het scheidingspercentage met 30% toe. En logisch. We hebben hoge verwachtingen van de vakantie. We hebben hard gewerkt en zijn toe aan rust. We worden uit ons vaste ritme gegooid en zijn zonder enige voorbereiding ineens volledig op elkaar als gezin en partners aangewezen in een vreemd land met veel te hoge temperaturen.
En dat is hard werken hoor.
Dat is voor ons niet anders. De vakanties met onze meervoudig gehandicapte dochter en energieke gezonde peuter zijn beslist niet altijd zo eenvoudig als ons Instagram account doet vermoeden.
Het is bovendien een lange zoektocht naar wat wél werkt voor ons gezin. De man en ik zijn beide ontzettend reislustig. We vliegen elkaar in de haren als we twee weken op één plek blijven hangen. Onze gehandicapte dochter wordt zwaar overprikkeld van vakantieoorden bomvol toeristen en faciliteiten. En onze zoon wil juist wel (speel)faciliteiten. Een uitdaging dus. Maar een PGB-er of nanny meenemen? Hell no… niets is fijner dan gezin cocoonen. ( zolang het nog gaat met onze ZEMB dochter)
Ons vakantie geheim?
Vakantie is als wijn drinken. Je moet het leren waarderen en oefening – veel verschillende wijnen proeven- baart kunst. Maar vooral: leg je verwachtingen niet te hoog. Op vakantie met kinderen is gewoon af en toe heel hard werken. Dat is niet zo gek als je je bedenkt dat je gezin een klein bedrijfje is. Dat geldt vooral voor ouders van kinderen met een beperking. Regelmaat en structuur helpt. En plan dagelijks een bilateraal overleg met de leidinggevende van het gezin: de moeder.
En dan ineens, op een lome middag in de zon, realiseer je je dat je al een half uur ongestoord een boek leest. De kinderen zijn spelen met vriendjes van de camping. En in ons geval: Anna ligt tevreden op haar rug onder de parasol. Ze heeft een klein gaatje ontdekt waar de zon doorheen piept. Ze vermaakt zich al een half uur. En Mees speelt met zijn brandweer auto – zonder batterijen- in een afwasteil. Ik kijk opzij en zie dat manlief in slaap is gevallen. De eenvoud maakt het speciaal.
Wat heerlijk dat ik nu de vakantie nanny niet hoef te vermaken! Heel even sluit ik mijn ogen, nog een uurtje voordat ik het 4-gangen campingbuffet moet klaarmaken of zal ik de knakworsten even opwarmen.
Fijne vakantie!
