“Helaas kan ik uw aanvraag niet in werking zetten. We hebben de productieplafond bij uw verzekeraar bereikt.”
“Sorry productieplafond?”
“Ja, de zorgverzekeraar keert geen vergoeding uit aan nieuwe inschrijvingen. We zijn in onderhandeling met de verzekeraar, maar daar heeft u nu niks aan. U kunt wel contact opnemen met uw verzekeraar, misschien is er een oplossing?”
Het is dinsdagochtend, 09:05 uur. Na 6 lange regelvrije-weken is vandaag mijn eerste werkdag voor Anna B.V weer gestart. Het regelwerk heeft zich in de afgelopen 6 weken slechts beperkt tot het doorgeven van de zorguren. Regelrust zorgt voor ontspanning. Dat besefte ik vanochtend toen ik het woord productieplafond uit de mond van een vriendelijke office manager van de zorgverlener Stichting Milo hoorde.
Het activeerde overigens wel direct mijn organisatiedrift om de zorg voor Anna Sophie – of eigenlijk bij voorkeur voor iedereen met een complexe zorgvraag- optimaal te faciliteren. Of het mijn eigen gezondheidstoestand positief beïnvloed, betwijfel ik. Toch ging ik aan de slag. Op zoek naar een oplossing.
“[naam zorgverzekeraar]Goedemorgen, [..] goh wat naar. Dus nu kan uw dochter niet geholpen worden? Ik ga kijken wat ik aan de situatie kan doen”
Ik word in de wacht gezet en Google ondertussen op woorden als marktwerking en productieplafond. Het kan toch niet zo zijn dat we vanwege een productieplafond niet in aanmerking komen voor zorg van deze zorgverlener die nou net de juiste partij blijkt te zijn voor communicatie voor kinderen met een meervoudige beperking. Wat een macht voor een verzekering! Of zie ik dat verkeerd.
“Nee helaas mevrouw. U valt onder de Wet langdurige zorg of de Jeugdwet, wij kunnen u hier echt niet helpen”.
“Dat is bijzonder. Volgens uw website en de zorgverlener zelf zijn er afspraken gemaakt, maar is de productieplafond bereikt. De reden dat ik bel is om ondanks het plafond te kijken naar een oplossing zodat mijn dochter de juiste zorg kan ontvangen.”
“Helaas. Ik kan het wel wéér gaan vragen [diepe zucht] maar dan krijgt u weer hetzelfde antwoord van mij. U moet zich wenden tot uw gemeente. Ze nog geen 18 jaar, ze valt daar onder. Excuus, ik wens u een fijne dag”.
Een emotionele ongenuanceerde reactie ligt op de loer, samen met het zwart wit denkertje zijn ze klaar om toe te slaan met snerende opmerkingen dat mijn dochter de dupe wordt van een onoverzichtelijk klote bureaucreatie waar de medewerkers zelf geen snars van begrijpen. En hoezo productieplafond? Productie? Is dat het gevolg van marktwerking in de zorg? Het gaat om mijn dochter. Een mens met recht op zorg en een eigen stem in vorm van een communicatie hulpmiddel. Maar natuurlijk houd ik me in. Zo komen we niet verder.
Ik bel terug naar de zorgverlener. De uitleg blijft ook daar hetzelfde: de behandelzorg wordt toch echt gefinancierd via de Zorgverzekeringwet (ZvW).
Terug naar de verzekeraar. Bijna een uur later hang ik op zonder nieuwe informatie. Ik App een collega ouder waarvan ik weet dat ze zorg ontvangt van deze zorgverlener. Hoe dan? Ze bevestigd dat de zorg via de zorgverzekeraar loopt. Ze zit bij een andere zorgverzekeraar. Overstappen dan maar? Het moet toch anders kunnen?
Tijdens de lunch probeer ik het nogmaals bij de verzekering die blijft volhouden dat er geen contract loopt met de zorgverlener.
“Naja, dat klopt niet hoor. Wat is dit vervelend voor u” beaamt de vriendelijke office manager van de zorgverlener als ik haar voor de derde keer bel.
En dan, vijf uur later bel ik met een vlotte rollende R opnieuw naar de verzekeraar. Maar dit keer naar de zakelijke klantenlijn. Ik doe me voor als een willekeurige gecontracteerde zorgpartij voor gehandicapte kinderen.
“Waar ik onder val? Wat voor een nummer? Nee geen nummer bij de hand. Nee ik werk niet voor Milo, ik werk voor een andere stichting. Maar kunt u mij vertellen of [..]
En ja hoor, er blijkt wel degelijk een contract te zijn met de desbetreffende zorgverlener. Dus toch.. Ik hoor de naam van de zorg inkoper die helaas de hele dag in vergadering zit. Waarom sturen 4(!) klantenservice medewerkers mij -de consument- naar de gemeente en het zorgkantoor?
Het begin is er. Nu nog door het productieplafond beuken. Of mag het iets diplomatieker via de trap.
En hoe ver moet je eigenlijk gaan voor je kind? Waar ligt de grens? Ik ging vandaag over een aantal grenzen. En mijn deur sluit niet na mijn eerste werkdag. Ik heb immers al mijn energie, rust en liefde nog nodig voor iets veel belangrijkers: de verzorging van mijn lieve bijzondere dochter.
Dus wie neemt het van mij over?
