Wat ons “geheim” is? Kamperen is als wijn drinken. Je moet het leren waarderen en oefening baart kunst. Maar vooral: leg je verwachtingen niet te hoog. Op vakantie met kinderen, met of zonder Downsyndroom, is gewoon af en toe heel hard werken. Kijk naar wat wél mogelijk is, gebruik humor, veel wijn (grapje) en wees creatief. Dat klinkt heel cliché, maar is wel waar.
En trek je vooral niets aan van wat andere vakantiegangers ervan vinden. Ik kan er immers niks aan doen dat Anna haar ontlasting lekker op gang komt zodra ze in het warme zwembadwater ligt. Of dat ze héle harde monotone geluiden maakt. En trouwens, ik heb er zelf net zoveel last van.
Wat mooi en herkenbaar verhaal . We hebben ooit keer elkaar gebeld( na een artikel in blad ) we zijn nu jaren verder en je had toen al over een woonplek .
Onze dochter loes is inmiddels 27 jaar en nog steeds thuis met 24 uurs zorg . Indertijd wilde we elkaar keer ontmoeten! Die wens is er nog steeds maar je was
Toen ziek ( wat weet ik niet precies meer )
Maar wat schrijf je toch pakkend en noemt het zoals het is zeer herkenbaar
Hartelijke groet
Louise uit wijk bij Duurstede
Hoi Louise, ja ik herinner me het nog. Ik had mijn ellenboog gebroken.
Inmiddels zijn we alweer een stuk verder met onze plan.
Ontzettend leuk om via deze weg nog een lijntje te hebben met elkaar. We kunnen altijd nog eens contacten. Inmiddels
werken we ook veel met teams. Dus wie weet tot ziens en horens! Lieve groet!