Hoe houd je het vol!
De caravan staat weer in de stalling, de agenda weer vol zorg- en werk afspraken: de vakantie is nu echt voorbij. Hoe kom je er weer in en nog belangrijker: hoe hou je het vakantiegevoel nog even vast?
Herinneringen ophalen helpt. En dat doen we graag, want terugkijkend op de afgelopen zes weken, die trouwens écht razend snel voorbij gingen, realiseren we ons hoe bijzonder het is dat het reizen met onze zorg intensieve dochter nog steeds lukt en echt heel tof is!
Toegankelijk reizen
Vijf weken op reis. 3500 kilometers. 11 campings van de Atlantische kust, de Franse eilanden naar Baskenland door naar Lourdes, omhoog via de Tarn, door het romantische Dordogne via de Brenne terug naar huis.
“Hoe houden jullie het vol met jullie dochter”
Eén van de meest gehoorde opmerkingen. En “hoe hou je überhaupt de vakantie vol met kinderen”.
Ik heb lang nagedacht over deze vraag. Waarom is het eigenlijk zo zwaar – volgens velen en de media- om überhaupt met kinderen op vakantie te gaan? En mogen “we” weer bijkomen als de kinderen éindelijk naar school zijn?
Het heeft voor een groot deel met je eigen verwachting van een vakantie te maken. En vaak met angst: huiverig voor alles wat mogelijk mis kan gaan om wat voor reden dan ook. Wij hebben deze angst proberen om te draaien naar nieuwsgierigheid naar nieuwe ervaringen. Lukt het niet? Dan gaan we op zoek naar andere mogelijkheden. Dat geeft ons het gevoel van vrijheid en eigen regie. Iets wat in ons dagelijks leven met volle werkagenda’s en een vastgetimmerd zorgbolkwerk niet het geval is.
Genieten van simpele dingen
Tijdens het reizen valt de mentale- en emotionele belasting nagenoeg weg. Mijn werk- en regelmodus is uit en we zijn allen maar met elkaar bezig. De fysieke zorg is natuurlijk wel heel pittig vanwege de intensieve zorg zonder hulpmiddelen.
Maar we genieten juist ontzettend van de simpele dingen samen. Samen afwassen. Sop op Anna’s neus. Anna’s rompers wassen met uitzicht op de Pyreneeën. Met z’n alleen cocoonen in de caravan als het regent. De kids die dan luierent úren Ipad kijken. Ik lees een boek. De vader van Anna slaapt.
Starende vakantiegasten
En natuurlijk is het soms pittig. Als Anna boos is bijvoorbeeld. De harde geluiden. Ze gooit alles van zich af. Ze wil iets. Wij weten niet wat. Soms zijn we radeloos. Maar ook dit gaat weer voorbij.
We lopen heel wat rondjes over de camping met Anna genietend van de zon tussen de blaadjes. Natuurlijk zie ik dan de starende blikken, maar he fuck it: ons meisje geniet en ik geniet. En soms als ik zin heb blijf ik staan en kijk ik uitgebreid terug. Hilarisch. En ineens ontstaat er toch een heel waardevolle gesprek… en meestal ook een nieuwe donateur voor Stichting de Wereld van Anna Sophie.
Ruimte in je hoofd
En zonder digitale prikkels, volle agenda’s en to-do-lijstjes ontstaat er ineens ruimte voor nieuwe creatieve ideeën. En daar word je blij van!
Eenmaal thuis blijken de creatieve ideeën toch weer in de ijskast te moeten. Het zorg bolwerk stort in elkaar als onze lieve thuisgebeleider met pijn in haar hart afscheid moet nemen van ons. En ook de muziek juf aan huis laat weten dat ze moet stoppen. Net nu Pgb-er “tante Es” met zwangerschapsverlof gaat.
De regelmachine voor Anna B.V. draait alweer op volle toeren. Hoe zat het ook alweer met je vakantiegevoel langer vasthouden?
Of zal ik de caravan weer uit de stalling halen en er samen met Anna vandoor gaan…zolang het nog kan!