We gebruiken cookies om u te helpen efficiënt te navigeren en bepaalde functies uit te voeren. Hieronder vindt u gedetailleerde informatie over alle cookies onder elke toestemmingscategorie.
De cookies die zijn gecategoriseerd als "Noodzakelijk" worden in uw browser opgeslagen omdat ze essentieel zijn om de basisfunctionaliteiten van de site mogelijk te maken....
Noodzakelijke cookies zijn vereist om de basisfuncties van deze site mogelijk te maken, zoals het bieden van een veilige login of het aanpassen van uw toestemmingsvoorkeuren. Deze cookies slaan geen persoonlijk identificeerbare gegevens op.
Functionele cookies helpen bepaalde functies uit te voeren, zoals het delen van de inhoud van de website op sociale mediaplatforms, het verzamelen van feedback en andere functies van derden.
Analytische cookies worden gebruikt om te begrijpen hoe bezoekers omgaan met de website. Deze cookies helpen informatie te verstrekken over statistieken zoals het aantal bezoekers, het bouncepercentage, de verkeersbron, enz.
Prestatiecookies worden gebruikt om de belangrijkste prestatie-indexen van de website te begrijpen en te analyseren, wat helpt bij het leveren van een betere gebruikerservaring voor de bezoekers.
Advertentiecookies worden gebruikt om bezoekers aangepaste advertenties te bieden op basis van de pagina's die u eerder hebt bezocht en om de effectiviteit van de advertentiecampagnes te analyseren.
Verhalen over levend verlies. Levend verlies zijn terugkerende gevoelens van verdriet en rouw bij ouders van een kind met een beperking of chronische aandoening. Levend verlies gaat over het verdriet dat altijd kan oplaaien, verwacht of onverwacht en dat soms verergert door de jaren heen.
Anna had een verstikking in juni. Ze kwam er goed uit en ik herpakte me snel. Na zoiets heftigs zijn we gauw geneigd om snel door te gaan. Maar wat voor effect heeft dat op je emoties, immuunsysteem en brein? Wat als we altijd maar in een soort overlevingsstand doorgaan omdat we “flink” moeten zijn? Een nieuwe column over doorléven en dóórleven.
doorléven en dóórleven Read More »
Ze droeg een rood badpak met een rode badmuts. Ze was klein van stuk en stond met opgeheven kin aan de rand van het zwembad. Ze leek te twijfelen. Maar toen ik beter keek zag ik dat ze ademhalingsoefeningen deed. Zou ze hier alleen zijn?
Plots sprong ze vol overgave in het water. En met een perfecte borstcrawl zwom ze van me vandaan. Geroerd keek ik haar na. Ze had Downsyndroom.
Het meisje met de rode badmuts Read More »
Van begin af aan heb ik een soort haat liefde verhouding met het online delen van verhalen, foto’s en filmpjes uit ons leven met Anna. Op bepaalde momenten staat het me tegen. En andersom: hoe ontspannend, grappig of inspirerend is het eigenlijk om vluchtig langs al die levens en verhalen te scrollen? Wat zien we en delen we eigenlijk echt? Deel ik zelf het eerlijke verhaal? Of zal ik stoppen met social media.
Stoppen met social media Read More »
Er rolde een traan over haar wang. Ze huilde geluidloos. Heel even ving ik haar verdrietige amandelvormige ogen voordat ze ruw mijn hoofd wegduwde. Zoals altijd liet ze zich niet troosten. ‘Wat is er toch met je Anna’, mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen haar. Wat als je niet zelf kunt vertellen hoe het met je gaat?
Als je niet zelf kunt vertellen hoe het met je gaat. Read More »
Vanochtend realiseerde ik me weer hoe ontzettend lastig het is om mantelzorgtaken met werk en eigen ambitie te combineren. Er was een kleine druppel die de hele emmer onverwachts deed overlopen. Een column over werk en mantelzorg.
Werk en mantelzorg Read More »
Het sociale netwerk is echt wel nodig om deze actie vol te houden, schrijft één van de organisatoren. Gelukkig hebben we dankzij Anna geleerd om naar mogelijkheden te zoeken. Maar soms zijn mogelijkheden gewoon uitgeput, uitgemolken en bezwaarlijk. Hoe vaak kan ik een beroep doen op ons sociale netwerk als de vraag om hulp altijd eenzijdig is? Een nieuwe column over het sociale netwerk, doppen en treinen.
Het sociale netwerk Read More »
Een column over levend verlies en school: waar de meeste kinderen en hun ouders zich klaarmaken voor een nieuw schooljaar, geldt dat niet voor Anna. Voor haar geen groep 7 of speelafspraakjes na school. Een beetje stoer, maar zeker niet minder gemeend riep ik vorige week dat ik hier voor het eerst in jaren totaal geen moeite mee had. Toen ik een uur later de taxi chauffeur driftig gebarend stond uit te leggen dat Anna echt een zonnescherm in de bloedhete taxi nodig heeft, overviel het me ineens.
Levend verlies en school Read More »
Anna was uit logeren toen ik de column van VGN-directeur Theo van Uum las waarin hij schreef dat de intensieve gehandicaptenzorg dreigt vast te lopen door lange wachtlijsten, arbeidskrapte en flexwerkers. Toen ik de volgende dag een berichtje van het logeerhuis over Anna las, voelde ik ineens mijn grootste angst. Wat als je Anna’s wereld niet begrijpt?
Als je Anna’s wereld niet begrijpt. Read More »
Ik hoor het regelmatig: ‘Knap hoor hoe jullie het allemaal doen, ik zou zelf zo’n kindje niet aankunnen.’ Gevolgd door ‘fijn dat ze jou als moeder heeft.’ Maar hoe antwoord je hier nou op? En hoe weet je eigenlijk vooraf of je iets aankunt? Alsof je als ouders van een zorgintensief kind bepaalde skills nodig hebt. Hoe zit dat eigenlijk?
Ik zou zo’n kindje niet aankunnen Read More »
‘Zelfs een dier hoeft in Nederland minder lang pijn te lijden’. Het is eruit voordat ik er erg in heb. Ik hoor de assistente KNO ademhalen door de telefoon. Ik knijp mijn ogen stijf dicht. Fuck zei ik dit echt? Extreme uitspraken. Misschien uit wanhoop, uit frustratie? In de hoop het trage zorgproces te versnellen.
Extreme uitspraken Read More »