Ook zoiets, je moet het maar weten: leerplicht ontheffing. Hoe zit dat nou precies, gaat dat vanzelf of moet je dat als ouder of verzorger van een gehandicapt kind zelf regelen? Veel liever zou ik een piepmethode hanteren -net zolang wachten tot de leerplichtambtenaar voor de deur staat om Anna Sophie op te halen voor school- maar omdat ik sinds kort officieel in dienst ben voor Anna Sophie B.V. doen we het “even” netjes zoals het hoort.
Ongeveer een jaar geleden stelden we dezelfde vraag aan de orthopedagoog van de Klimop, het behandelcentrum waar Anna Sophie drie dagen per week naar toe gaat in plaats van naar school. Zelf regelen, was het antwoord. En sommige ouders ontvangen informatie over leerplicht van de gemeente.
De gemeente Zwolle heeft ervoor gekozen om geen informatie te sturen naar de vierjarige Zwollenaartjes dat ze naar school mogen. Of, laat ik het zo stellen: wij hebben nog geen informatie ontvangen over Anna’s leerplicht(ontheffing).
Ik besluit contact op te nemen met de gemeente Zwolle.
‘De persoon die erover gaat, is lastig te bereiken. Maar u kunt alle informatie op internet vinden hoor.’ zegt een vriendelijke medewerkster.
De persoon in kwestie is inderdaad meerdere keren niet te bereiken op het doorgegeven telefoonnummer. Ook op mijn eerder ingesproken voicemail ontvang ik geen gehoor.
Ik klap mijn laptop open en begin met lezen….maar echt wijzer word ik niet.
Op de website van de rijksoverheid lees ik:
(..)Vrijstelling van inschrijvingsplicht kan worden aangevraagd indien u kind (…) U heeft daarvoor een verklaring van een arts, psycholoog of pedagoog nodig. Deze mag niet ook de behandelaar van uw kind zijn. (..)
‘Ja klopt, u heeft inderdaad een verklaring nodig van een niet behandelend arts, psycholoog of pedagoog.’ hoor ik de medewerkster van de rijksoverheid met een zwaar zuidelijk accent zeggen aan de telefoon.
Ik sluit even mijn ogen en haal diep adem. Misschien had ik even een pauze moeten nemen tussen het regelen van een herindicatie voor continentie materiaal en het regelen van leerplicht ontheffing. Mijn nekharen staan nog steeds recht overeind door eerder opgebouwde bureaucratie-irritatie rondom Anna’s incontinentie materiaal.
‘Oké, dus ik moet vanmiddag in het Isala ziekenhuis een willekeurige arts aan zijn witte jas trekken om een briefje te laten schrijven dat mijn dochter om welke reden dan ook niet naar school kan? Vraag ik geïrriteerd. ‘En dan?’
Tot vanochtend wist ik het niet, maar mensen met een zachte G kunnen bijzonder kattig klinken aan de telefoon. ‘Moet u eens luisteren! Ik werk bij de voorlichtingsdienst van de overheid, ik weet niet meer dan wat ik u net verteld heb. U had het zelf ook kunnen lezen op de website, mevrouw.’
Een stilte.
‘Dus ik moet naar de gemeente voor meer informatie?’
Weer een stilte.
‘Ja, dat staat er toch, dat kunt u toch zelf lezen op de website.’
Antwoord ze met een zucht van verveling.
Ik kijk op de klok. Ik moet weg om Anna Sophie op te halen voor een bezoek aan de KNO-arts in het ziekenhuis.
Dus stel ik de medewerkster met de zachte G een gewetensvraag die ik sinds kort uit oprechte nieuwsgierigheid aan alle medewerkers van (zorg)instanties stel: “Hoe zou u dit aanpakken als u ouder was van een gehandicapt kind, waarbij er in Nederland zoveel geregeld moet worden naast de fysieke zorg?”
Natuurlijk stel ik deze vraag veel liever aan de beleidsmaker(s) zelf.
De medewerkster had, net als ik – en ongetwijfeld net als de beleidsmaker zelf- geen enkel idee!
Wordt vervolgd…
Waarom Anna niet naar school gaat lees je hier
