‘Oh wat ben je nog klein’ met een vertrouwde handigheid pak ik de kleine Madee over van haar vader. Ik houd de kleine baby even voor me. ‘Dag meisje, wat ben je mooi. Wat lijk je op je moeder.’
Beeebiej, Beebiejj’ roept Mees uitgelaten. ‘Ja Mees, dit is baby Madee.’ Ik kijk naar Anna Sophie die geen idee heeft wat er om haar heen gebeurt. Ze is veel te druk om haar draai te vinden in de voor haar nieuwe omgeving.
We zijn op kraamvisite bij de ambulant begeleider van Anna Sophie. Haar eerste kindje.
Toen ze nog zwanger was, heb ik haar wel eens gevraagd of het voor haar extra spannend is om een kindje te krijgen. Zij weet immers door haar werk met gehandicapte kinderen hoeveel er anders kan gaan dan je verwacht als zwangere moeder. Nuchter als ze is, schudde ze nee.
Zachtjes wieg ik de baby en neurie even in haar piepkleine oor. Ze ruikt naar baby, zoals alle baby’s ruiken, als ze schoon zijn tenminste. Ze lijkt niet te schrikken van de harde geluiden van Anna Sophie. Misschien omdat ze nu al gewend is aan kinderen die een beetje anders zijn.
Ik was het vergeten, maar eenmaal thuis herinner ik het me weer. Een jaar lang na de geboorte van Anna Sophie was ik niet in staat om op kraamvisite te gaan. De onverwachte herinneringen naar het gevoel van toen, doen me nu even schrikken.
Ik herinner me de gedachte als “waarom zij wel en ik niet?” Ik herinner me het gevoel bij het zien van pas geboren gezonde baby’s op Facebook. Was het jaloezie of rouwen om mijn eigen niet gekregen verwachting? En waar kwamen al die kinderwagens met blije kirrende moeders ineens vandaan? Ga toch weg allemaal. Tijdens dat jaar zijn we uit respect bij 1 misschien 2 kraambezoeken geweest. Waarbij het ene bezoek makkelijker was dan het andere. Het liefst ging ik gewoon niet. Maar tijd heelt alles en langzaam sleet het gevoel. Tot ik het uiteindelijk helemaal vergat. Tot vandaag.
Er zijn meer moeders die kraamvisites mijden vanwege het verlies van hun eigen verwachting. Moeders die snel door scrollen bij het zien van pasgeboren baby’s op Instagram. Of juist urenlang kijken met verdriet en misschien jaloezie.
Tegen deze moeder zou ik willen zeggen dat de tijd heelt. Dat ze hoop moet houden. Of dat het wel goed komt. Maar dat komt het soms niet. En dat andere klinkt weer zo vreselijk cliché. Maar lieve (ongewenst kinderloze) moeder, moeder (in spe), moeder (van een gehandicapt kind), je bent niet alleen! ?❤
Heel erg herkenbaar.
Ik heb na de geboorte van Sofia geen baby meer willen vastnemen. Kijken naar een perfect bolletje haar, zonder muts of zonder littekens, zonder ‘zonder schedel’,… Ik herken het ‘waarom zij wel en ik niet gevoel’, ik herken ook de rauwheid van verdriet, eigen verdriet verwerken.
Mijn man had het ook, maar sprak het zelden uit.
Pas toen Oscar geboren werd, is hij kei-hard beginnen huilen. We stuurden iedereen uit de verloskamer en namen onmiddellijk dat blauwroze mutsje af. We keken naar dat perfecte hoofdje en huilden, lang. We huilden verdriet van anderhalf jaar weg.
Pas daarna ging het beter. Maar het flakkert, zoals je zegt, nog steeds nu en dan eens op.
Samen sterk, ook jij, straffe mama van Anna Sophie!
Zoen,
Ellen
Bedankt voor het delen van jullie kwetsbare momenten. En hoe bijzonder wat je schrijft over je man en jezelf bij de geboorte van Oscar.
Mooi! dankjewel.