‘Doei domme downie.’ Galmt het over het sportveld naast de school van Mees. ‘Ja daag domme mongool.’ Gilt het andere meisje terug. ‘Hé!!’ roep ik bozer dan de bedoeling. ‘Dat zeg je niet meiden!’ Van schrik slaat het meisje haar ogen neer.
Ik stap van m’n fiets. ‘Wij hebben een dochter met Downsyndroom die jouw mongolen scheldwoord gelukkig niet begrijpt. Maar er zijn genoeg kinderen met Downsyndroom die het wel begrijpen. Jouw opmerking is echt heel kwetsend‘ zeg ik inmiddels minder boos, want het meisje krimpt zo ontzettend in elkaar dat ik me even afvraag of ze niet aan het huilen is.
Het is geen “kwajongen” die geen idee heeft wat hij zegt, het is een leuke meid uit groep acht of misschien wel de eerste klas. Zij zou toch beter moeten weten? Zou het me daarom zo raken? Ook komen de woorden “domme downie” harder aan dan “domme mongool.”
Toch heb ik met haar te doen. Ik snap ook wel dat dit soort onhandige opmerkingen er soms uit floepen.
Al denk ik ook dat deze meiden met andere woorden afscheid van elkaar hadden genomen als ze op school – of waar dan ook- iets hadden geleerd over een inclusieve samenleving. Over wat het betekent en hoe het voelt om “anders” te zijn
Inclusie
Een inclusieve samenleving begint bij kinderen. Daar ben ik van overtuigd!
Ik weet zeker dat ze het niet hadden gezegd als ze waren opgegroeid met iemand met Downsyndroom. Of in een aangepaste speeltuin samen hadden gespeeld met iemand met een beperking.
Inclusie gaat niet over mensen met een beperking die mee moeten draaien in de “reguliere” wereld.
Inclusie gaat over wat er in de “reguliere wereld” moet veranderen, zodat mensen met een beperking zich thuis en welkom kunnen voelen.
En dat hoeft niet altijd wat te kosten. Hoe eenvoudig en goedkoop is het om te stoppen met dit soort kwetsende opmerkingen. Het is in ieder geval een begin!
Inclusie
Ik ben één van de ambassadeurs van het VN verdrag handicap bij Toegankelijk Zwolle en werk voor de Participatieraad Zwolle voor meer toegankelijkheid en inclusie in de breedste zin van het woord. Meer weten of samenwerken? Lees dan hier even verder.
Ben helemaal met je eens ! Toen loes 9 jaar was heb ik een instapgroepje op reguliere school georganiseerd, daartoe een stichting opgericht stichting Praktische Integratie op School ‘ het was een reguliere basisschool hier in wijk bij duurstede . Een mooi initiatief maar nadat loes daar weer wegging met 12 jaar werd niet voortgezet – te lastig ! Behh al die moeite – inclusie is zo moeilijk te realiseren maar we blijven doorgaan nu ook met wooniitiatief dat deze kids gewoon mee willen doen en wonen in de buurt en dat ze zelf ook mogen zeggen wat zij fijn vinden en in contact met buurt en met hele samenleving . Ze zijn nl heel bijzonder en kunnen zoveel meerwaarde geven als ze er gewoon bij mogen zijn . Ik ben hier ook een enorme voorvechter van en we blijven ook strijden hiervoor . Wij gemotiveerde ouders kunnen dit en hoop dat op den duur ‘ gemeengoed’ wordt . Ze horen erbij !
En ze zijn ook nog heel bijzonder . Echt
Goed stukje tekst:
Inclusie gaat niet over mensen met een beperking die mee moeten draaien in de “reguliere” wereld.
Inclusie gaat over wat er in de “reguliere wereld” moet veranderen, zodat mensen met een beperking zich thuis en welkom kunnen voelen.
Het geldt voor zoveel groepen “anderszijnden”.