Enkele weken geleden werd ik geïnterviewd voor een portretreeks over naasten van iemand met een handicap. De schrijver vroeg of ik sinds de komst van Anna Sophie vrienden of familie ben verloren door gebrek aan tijd vanwege de zorg voor Anna. Of vanwege onbegrip en ons verdriet. Een fenomeen wat helaas vaker voorkomt.
Drie weken later. Op de camping.
Het is Pasen en bijzonder warm voor de tijd van het jaar. Een lichtgroene waas op onze caravan en voortent, verraad dat wij al enkele weken eerder het boeltje hebben opgetuigd.
Elders op de camping staat de onverwoestbare Tureluur de Waard tent van onze vrienden, een Alpenkreuzer vouwwagen uit de tijd van de DDR, een klassieke Hymer en de Tabbert van ruim 7 meter van de familie S. Het voorseizoen is begonnen en we zijn niet alleen!
Ik kijk naar de bekende gezichten van familie, vrienden en onze kinderen. Zwarte vegen op bezwete en rood aangelopen kindergezichtjes zijn het directe bewijs van een lange dag spelen op de camping.
De lucht ruikt naar zoete dennengeuren, gebakken barbecue vlees en een vleugje zonnebrandcrème.
Anna Sophie zit tevreden onderuitgezakt in haar aangepaste buggy. Ze heeft vanmiddag even tussen de kinderen van familie en vrienden gespeeld. Oplettende vrienden haalden de naar binnen gepropte takjes of dennenappels uit Anna’s mond.
Tussen de middag namen ze broertje Mees mee naar de speeltuin, zodat Anna in stilte kon rusten.
Vanavond gaf een vriendin Anna te eten, zodat wij ongestoord met een koud biertje in onze handen het vlees omdraaiden op de barbecue.
‘Zal ik Mees meenemen om te douchen?’ Vraagt de tante van Anna en Mees. ‘Dan kunnen jullie Annaatje naar bed brengen.’
‘Ja, wij wassen wel af!’ Roept een vriendin uit de kring van mensen.
Niet vanzelfsprekend
Misschien klinkt het allemaal vanzelfsprekend. Maar dat is het niet: het is ontzorgen. Het samen delen van de zorg voor en rondom Anna Sophie en voor elkaar.
Maar het heeft nog een diepere betekenis. Uit onderzoek* blijkt dat vriendschap een sleutelrol speelt bij het dragen van ingrijpende gebeurtenissen zoals in ons geval het leven met een zwaar gehandicapt kind.
Het samen zijn en de sociale steun activeert het gevoel van verbondenheid en rust wat bijdraagt aan het herstel.
Dat vraagt wel om openheid en inlevingsvermogen van beide kanten. Het vraagt om ruimte en acceptatie dat we elkaar soms niet helemaal begrijpen of dingen zelf anders doen.
Het vraagt om moed van onze kant om de touwtjes heel even uit handen te durven geven. En moed van onze vrienden en familie om daar op in te spelen. Als dat lukt maken we de reis niet alleen. Natuurlijk wil of kan niet iedereen meereizen. En dat geeft niet. We maken de reis immers zelf.
*handboek rouw, rouwbegeleiding, rouwtherapie – Johan Maes