Verschoningsplek

Je ruikt het al een tijdje. Ze staan een stukje verderop. Een moeder met twee jonge kinderen. Waarschijnlijk is het haar gehandicapte dochter. Man wat een stank. Waarom wordt dat kind niet verschoont? Dat snap je toch niet?”
Gisteren, 19 juli was het Happy Changing Places awareness Day. Letterlijk vertaald: “blije verschoonplek bewustwording dag”.
Op de vraag of zo’n dag tegenwoordig ook al nodig is, zeg ik volmondig JA. En wel hierom:
Ik sta in de rij voor de kassa van het restaurant. We zijn bij een speel-boerderij. Onze uitdaging is hier net zo groot als bij ieder pretpark, indoor speeltuin, dierentuin, voetbalstadion, luchthaven of welke openbare plek dan ook. Anna Sophie heeft namelijk ontlasting in haar luier. En ik ben me er bijzonder van bewust dat ik niet de enige ben die het ruikt. Bovendien heeft Anna Sophie er zichtbaar hinder van.
Ik zucht en stap uit de rij en ga op zoek naar een verschoningsplek. Met één hand houd ik de deur van de toiletten open, met de andere wurm ik de rolstoel naar binnen. Broertje Mees blijft beteuterd staan en jammert dat hij niet naar binnen wil. Snel inspecteer ik de baby verschoon ruimte. Maar al snel zie ik dat Anna te groot en te zwaar is voor de wandcommode aan de muur. Dus gaan we op zoek naar een invalide ruimte. Daar zijn ze per slot van rekening voor bedoelt.
‘Deze kant op Mees, loop alvast maar naar binnen’. Ik duw de rolstoel een penetrant ruikende invalide toilet binnen. Een ruimte met afmetingen uit het “handboek voor toegankelijkheid begin jaren ’70”. Er liggen modder sporen van een rolstoel op de grond en de WC bril staat omhoog.
‘Getsie Mees, niet met je vingers in de wc pot. Bah!’ Met een papiertje klap ik de deksel dicht, zet de luier tas op de deksel, rol een badlaken uit op de grond en wurm mezelf met Anna Sophie in mijn armen tussen de WC pot en de buggy op de grond.
Ik zie sporen van donker geel urine rondom het badlaken waar Anna op ligt. Ik kruip nog wat dichter bij Anna Sophie op het laken. Anna kijkt tevreden naar de onderkant van de pot. Broertje Mees daarentegen is ongeduldig. ‘Niet aan het rode draadje trekken Mees.’ Te laat, er gaat een alarm af.
Net als ik een zakje voor de vieze luier uit de tas pak, zie ik dat Anna een zwart ondefinieerbaar stukje van de onderkant van de WC pot aan het peuteren is. Mijn hersenen zijn nog bezig om het stukje te definiëren, als Anna Sophie het razendsnel in haar mond stopt. Mijn maag trekt samen en ik kokhals. Ik hoop vurig dat het modder is, maar het is waarschijnlijk een verhard stukje ontlasting.
Tevergeefs probeer ik het stukje uit Anna’s mond te vissen. Het zweet breekt me uit. Anna Sophie begint met huilen. Laat maar. Ik til haar van de vloer en stoot per ongeluk haar hoofd tegen de WC pot. ‘Shit, sorry meisje..’ Nu gilt ze het uit. ‘Kom maar lieverd, het is klaar. Ik zet je in de rolstoel’
Wat een shit-uitdaging!
Sinds mijn shit-ervaring vraag ik me regelmatig af waarom er geen grote verschoontafels met tillift of hoog laag brandcards aanwezig zijn in invalide toiletten. En ik ben niet de enige: EMB Nederland, CP Nederland en SBH Nederland, lieten dit voorjaar weten, dat ze op zoek zijn naar de ervaringen en wensen voor verschoningsplekken voor mensen met een beperking. De drie verenigingen gaan alle reacties verzamelen en bij voldoende respons willen zij kijken wat ze kunnen doen om meer en betere verschoonplekken in Nederland te regelen.