Vakantie Ronald McDonald Hoeve

‘Jeetje Steef, we hadden deze Herfstvakantie ook in de Ardennen kunnen wandelen met de kids. Mees in een rugdrager en Anna had gewoon zelf kunnen wandelen als ze niet gehandicapt was geweest.’ Zegt Ivo zacht en neemt een slok van z’n Herfstbokje. ‘Een beetje rondtrekken, blokhut, vuurkorfje buiten. Gewoon samen ontspannen zonder gedoe.’ Ik kijk van de onaangeraakte wandelschoenen in hoek naar de ruime aangepaste badkamer.
Ik glimlach, gehandicapte dochter of niet, ik moet er écht niet aan denken om met twee kleine kinderen door het gure bos te wandelen. Op de gang, buiten het appartement, hoor ik zacht het gezoef van elektrische rolstoelen. Alles is hier “rolstoel- en gehandicapt proof.” Zelfs de gasten, die helemaal niet opkijken of ongegeneerd naar Anna Sophie staren. De gangen en deuren zijn immens breed en tot nu toe heb ik geen enkele drempel kunnen ontdekken. Op de figuurlijke drempel – om hier een vakantie te beleven- na dan.
We hebben het uitgesteld. Aangepast op vakantie. Thuis noemen we het gekscherend “loenatik hotels”, naar een VPRO programma uit de jaren ’90 over de bewoners van een psychiatrische inrichting. De grens tussen het gevoel – en geur van desinfectie middelen- van een zorginstelling of een vakantie in een aangepaste accommodatie zijn nihil, weet ik uit ervaring van toen ik zelf nog werkzaam was in de aangepaste vakantie branche.
Ik nip aan mijn wijntje en kijk om me heen. Het inpandige appartement is praktisch en toch knus ingericht, het voelt echt als een vakantieappartement. De aanpassingen en brede deuren vallen haast niet op in de open en hoge ruimte. Een fijne bank, bloemen op tafel, warme voeten door de vloerverwarming en een grote groene fatboy op de grond. En dan het bed van Anna Sophie. Nooit eerder viel ze zo snel in slaap en sliep ze de hele nacht door, tijdens een vakantie. Doordat ze in het exact hetzelfde (hoog-laag softtent)bed slaapt als thuis, hoeft ze vrijwel niet te wennen.
Door de vier inpandige appartementen en een gezellige gezamenlijke woonkamer voelt het ook een beetje als een jeugdherberg. Het is rustig en toch gezellig. We merken beide dat we niet zoveel behoefte (meer) voelen om onze ervaringen en emoties met “collega ouders” te delen op vakantie. Dus trekken we ons ‘s avonds terug in het ruime appartement.
‘En toch voelde het ook een beetje alsof ik weer als vrijwilliger mee ben met de BOSK winterweek Steef’, zegt Ivo tijdens de laatste avond van de vakantie. Ik knik en begrijp direct wat hij bedoelt.
Deze vakantie draaide volledig om Anna Sophie, in positieve zin dan natuurlijk. Samen knuffelen op het warm waterbed in de snoezelruimte, meedeinen op de zachte klanken van de muziek. Zoef-zoef-en door de lange brede gangen. En een ultieme droom kwam uit toen we onze kleine meid hoog op een paard zagen zitten, in de nabij gelegen manege (voor gehandicapten). De speelkamer was niet alleen voor Anna een walhalla van nieuwe ontdekkingen, ook Mees vermaakte zich er prima. Een gehandicapte zus heeft zo z’n voordelen als we onverwachts bezoek krijgen van de Cliniclowns. Geroerd kijken we toe hoe onze kinderen volledig opgaan in een belevingswereld.
Magische momenten! En cliché maar waar: als de kinderen gelukkig zijn op vakantie, zijn wij dat ook. Want laten we eerlijk zijn -gehandicapt of niet- als onze kinderen zich vermaken kunnen wij ook ontspannen zonder gedoe. En laat dat nou precies het doel van de vakantie zijn!
Ronald Mc Hoeve bedankt voor het fijne verblijf. Een dikke 10 voor jullie! Een absolute aanrader voor onze collega ouders, logeerhuizen en (zorg)instellingen!
Wij hebben de smaak te pakken en hopen volgend jaar één van de andere twee Ronald Mc Donald vakantie accommodaties te bezoeken.
Een korte samenvatting op een filmpje (met muziek).