“ Het is een druppel, maar uit een goed hart” schreef ze via Facebook Messenger. En prompt stond er een gesponsord bedrag van Dutch Welfare Fund op onze rekening. Degene die deze gift voor ons aanvroeg bij de stichting, is Irene Zwaagman. Een onwijs tof wijf én fotograaf.
Precies twee jaar geleden stond ze op de stoep voor een Babyshoot met broertje Mees. Een babyshower cadeau van vriendinnen. Het idee was dat niet alleen Mees maar ook wij samen met Anna Sophie als gelukkig net bevallen gezin op de foto zouden gaan.
De fotograaf wacht rustig beneden als ik nog even snel een blik in de spiegel werp. Ik was net klaar met borstvoeding geven, een ontzettend gepruts als je dat voor het eerst onder de knie probeert te krijgen. Ik vloek zacht bij de aanblik in de spiegel. Melk vlekken op mijn jurk, iets boven mijn “mamazak”. Net wanneer ik met één vinger mijn wallen probeer weg te duwen, spuit Mees met een knal zijn luier inclusief de speciaal voor de foto aangetrokken romper vol gele poep.
‘Steef ben je klááhr?’ roept Ivo wanneer hij de trap oploopt. ‘Nee, Iv!!’ roep ik geïrriteerd terug. ‘Ik zit trouwens helemaal niet op zo’n shoot te wachten. Wat moet dat mens hier, ze is nota bene veel te vroeg. Commercieel gedoe. Weten die meiden dan niet dat ik hier helemáál niet van hou. Roze wolken onzin.’ Briesend verschoon ik Mees en verruil mijn veel te strakke jurk voor een zwangerschapsbroek.
Nog voordat ik beneden de fotograaf de hand schud, valt mijn oog op de babyfoon. ‘Fuck, je hebt alles gehoord hè..? Hoi ik ben Stephanie’. Ik loop naar de fotograaf die me zwijgend opneemt. ‘Ja sorry hoor, ik hou hier eigenlijk helemaal niet van. Dat ligt niet aan jou, dat heeft een beetje met Anna te maken. Met haar hadden we zo’n andere kraamtijd’ Ik zwijg even om een brok weg te slikken. Mijn wangen gloeien van schaamte. ‘Ik hou dus niet van dit soort roze wolken gedoe. Ik vind het niet eerlijk ofzo, voor Anna dan. Ik voel me schuldig naar haar. Naja ingewikkeld, laat maar. Laten we gewoon beginnen.’
Minuten later kijk ik naar de fotograaf. Wie is deze vrouw? Ze heeft Mees rustig in slaap gesust en terwijl ze dat deed voelde ik me rustig worden. Ik kijk langs haar grote camera naar Mees. Daar ligt mijn zoon, helemaal perfect in een bedje van kleden. Ze stopt hem een knuffeltje toe en kijkt vertederend van Mees naar mij. Als sneeuw voor de zon verdwijnt mijn schuldgevoel naar Anna Sophie. Wat is Mees perfect. Alles klopt. Alles gaat inderdaad helemaal anders dan bij Anna Sophie. Maar is dat erg? Ik geniet en voel me trots op onze twee totaal verschillende kinderen. Vanaf nu ken ik beide werelden, wat een rijkdom.
We houden contact. En afgelopen winter regelde ze zomaar ineens een gift voor Anna Sophie. We kochten een prachtig bad met bubbels en lampjes. Maar zonder dat ze het weet gaf ze mij twee jaar geleden al een bijzondere gift. Bedankt lieve Irene dat ik door jouw lens zonder schuldgevoel naar Mees leerde kijken. Inmiddels ken ik je al wat langer en weet ik dat door jouw lens iedereen perfect is. >>>
