Beau komt met een nieuw programma ‘Help ik heb spijt van mijn kind’. Een documentaire waarin vrouwen gefilmd worden die ontzettend balen van het moederschap. Want zo schrijft hij op social media: volgens Psycholoog Orna Donath hebben behoorlijk veel vrouwen spijt van hun kind en dat moet bespreekbaar worden gemaakt.
Spijt van je kind
Als je mij vraagt zit geen enkel kind op deze boodschap te wachten. Sterker nog: het is schadelijk voor het kind. Maar hoe maak je daarentegen zo’n beladen onderwerp dan toch bespreekbaar? En hoe zit het met ouders van kinderen met een beperking. Heb ik spijt van Anna Sophie? Of anders gesteld: wat als ik het vooraf had geweten? Was Anna er dan geweest?
Over vanochtend
Het is dinsdagochtend. Geen PGB-er vanochtend. Ivo is om half 7 naar zijn werk vertrokken.
‘Mama ik heb een kotsgevoel’ klinkt het van boven. ‘Goedemorgen Mees. Vervelend jongen, dan moet je maar even kotsen’
‘Ja maar ik heb maar één sok’ Ik werp een blik op de klok. Als baby David nu wakker wordt kom ik echt handen te kort. ‘Sssst Mees, David slaapt nog. Kom maar naar beneden’, fluister ik onderaan de trap.
Ik haast me naar de kamer van Anna. Sinds een aantal jaar heeft Anna een aangepaste kamer en badkamer op de beneden verdieping.
Uit de luier in de mond
Shit, ik ruik het direct. Ze heeft ontlasting. Maar haar even snel in bed verschonen blijkt een vergissing. Ze stribbelt tegen. Werpt zich tegen mij aan waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies. Tijd voor een zachte rustige aanpak heb ik niet. De taxi staat straks voor de deur. ‘Kom op Anna liggen nu!’.
Ik laat haar de schone luier zien als verwijzer en duw haar opnieuw in een ligpositie. Ik negeer het ontlasting dat inmiddels op de lakens zit. Ook op mijn armen en blouse zit ontlasting.
‘Maahaamm, ik wil deze broek niet aan’ schreeuwt Mees. Een seconde later zet David het op een brullen. Ondertussen grijpt Anna met beide handen in haar vieze luier, stopt het bruine goedje in haar mond, schopt mij ondertussen met twee benen in mijn buik en draait zich schaterlachend om. Nu heb ik een kostgevoel.
Spijt
Op dit soort momenten, die steeds vaker voorkomen, baal ik ontzettend van Anna haar beperkingen. Het 24/7 aanstaan. Haar monotone gebrom dat onderhuids gaat zitten. Haar dwarsigheid. Het verzorgen dat steeds meer en zwaarder wordt naarmate ze ouder wordt.
Maar vooral omdat ik de invulling van mijn eigen leven zo drastisch heb moeten aanpassen aan de zorg voor Anna. Er kwam een eenzamer leven voor in de plaats, minder ambitieus dan wenselijk. Is dat dan wat Beau bedoelt met spijt?
Wat als ik het vooraf wist?
Veel ouders van kinderen met een beperking weten door schande en schade dat je niet zoveel kunt veranderen aan de beperkingen. Maar wél aan de manier hoe je ermee omgaat. Daar maken wij het verschil. Natuurlijk heb ik wel eens gedacht: had ik het maar vooraf geweten, dan was Anna er niet geweest. Dan huil ik tranen met tuiten om haar klote beperkingen. Om vervolgens de schouders eronder te zetten. Opnieuw naar Anna te kijken en te voelen hoeveel ik van haar houd. En te bedenken hoeveel ik juist door deze dieptepunten van haar heb geleerd.
‘Mam wat is er?’ Mees staat ineens naast me. Hij wijst met z’n broek in zijn handen naar mijn tranen. ‘Niks hoor jongen. Haartje in m’n oog en schijt op mijn arm.’ Ik zwaai lollig met mijn vieze arm. Mees zet grote ogen op en lacht. Poep en plas humor is nog steeds aan hem besteedt.
Boven is het stil. ‘Dat komt door mij mama, ik heb David een speen gegeven’ zegt Mees trots en trekt ondertussen zonder gemor zijn broek aan. Ik geef ‘m een kus op z’n kruin. Lieverd.
‘Iell mam, je hebt poep!’ Ik grinnik. ‘Ik zal wat bewaren voor op je brood.’
Nee ik heb geen spijt van mijn kinderen. En ja, het is soms heel hard werken. Maar man wat ben ik gek op mijn drie kinderen. Dankbaar dat ze mij zijn gegund.
Jemig….. ik ben even woordeloos en stil. Respect is t enige wat ik even schrijf. Héél veel respect.
Prachtig geschreven !
Super mooi geschreven, waar vele mensen een voorbeeld aan kunnen nemen. Het zal altijd niet makkelijk zijn.. heel veel respect voor jullie en dat je er hopelijk vaak bij stil staat dat jullie het goed doen!!
Go Stephanie! Powervrouw met powerkids!! <3
Diep respect!
Pfff….bewondering is een understatement en daar zit je waarschijnlijk ook helemaal niet op te wachten want het is gewoon shit…
Maar dat je in zo’n situatie toch boven jezelf kunt uitstijgen en op deze woorden kunt komen vind ik wel bewonderenswaardig
Wat mooi oprecht en herkenbaar op geschreven! Bedankt!!
Prachtig geschreven! Had elk kind maar zo’n liefdevolle moeder, waardoor het zich welkom voelt.
Tranen in mijn ogen en tegelijk een lach om jullie humor. Ik zie je tranen en hoor je grapjes met Mees:-) hoe een kleuter je weer aan het lachen maakt in zo’n rot situatie. Bewondering voor jullie!
❤️🙏 respect Stefanie!
Wat een respect voor jullie. Je schrijft het zo eerlijk en open. Je bent een pracht mens. De kids kunnen geen betere mama hebben
Wat dapper en mooi beschreven en zo herkenbaar ik heb maar een kind loes met een flinke beperking maar dat is al heel veel werk ! En ohh wat heftig als er dan aan alle kanten aan je wordt getrokken en taxi komt zo / herkenbaar stress , veel bewondering voor je en ook dat je gewoon opschrijft !
Dank voor alle lieve, leuke en ontroerende reacties! Het blijft toch best spannend om persoonlijke fragmenten en gevoelens te delen. Bijzonder en waardevol dat er zoveel herkenning is.
Mooi omschreven en heel herkenbaar ,wij hebben ook 3 kinderen, de oudste nu 41( meervoudig gehandicapt)maar toen ze jong waren ging dat hier precies zo.