Shit, ik ruik het direct. Ze heeft ontlasting. Maar haar even snel in bed verschonen blijkt een vergissing. Ze stribbelt tegen. Werpt zich tegen mij aan waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies. Tijd voor een zachte rustige aanpak heb ik niet. De taxi staat straks voor de deur. ‘Kom op Anna liggen nu!’.
Ik laat haar de schone luier zien als verwijzer en duw haar opnieuw in een ligpositie. Ik negeer het ontlasting dat inmiddels op de lakens zit. Ook op mijn armen en blouse zit ontlasting.
‘Maahaamm, ik wil deze broek niet aan’ schreeuwt Mees. Een seconde later zet David het op een brullen. Ondertussen grijpt Anna met beide handen in haar vieze luier, stopt het bruine goedje in haar mond, schopt mij ondertussen met twee benen in mijn buik en draait zich schaterlachend om. Nu heb ik een kostgevoel.
Jemig….. ik ben even woordeloos en stil. Respect is t enige wat ik even schrijf. Héél veel respect.
Prachtig geschreven !
Super mooi geschreven, waar vele mensen een voorbeeld aan kunnen nemen. Het zal altijd niet makkelijk zijn.. heel veel respect voor jullie en dat je er hopelijk vaak bij stil staat dat jullie het goed doen!!
Go Stephanie! Powervrouw met powerkids!! <3
Diep respect!
Pfff….bewondering is een understatement en daar zit je waarschijnlijk ook helemaal niet op te wachten want het is gewoon shit…
Maar dat je in zo’n situatie toch boven jezelf kunt uitstijgen en op deze woorden kunt komen vind ik wel bewonderenswaardig
Wat mooi oprecht en herkenbaar op geschreven! Bedankt!!
Prachtig geschreven! Had elk kind maar zo’n liefdevolle moeder, waardoor het zich welkom voelt.
Tranen in mijn ogen en tegelijk een lach om jullie humor. Ik zie je tranen en hoor je grapjes met Mees:-) hoe een kleuter je weer aan het lachen maakt in zo’n rot situatie. Bewondering voor jullie!
❤️🙏 respect Stefanie!
Wat een respect voor jullie. Je schrijft het zo eerlijk en open. Je bent een pracht mens. De kids kunnen geen betere mama hebben
Wat dapper en mooi beschreven en zo herkenbaar ik heb maar een kind loes met een flinke beperking maar dat is al heel veel werk ! En ohh wat heftig als er dan aan alle kanten aan je wordt getrokken en taxi komt zo / herkenbaar stress , veel bewondering voor je en ook dat je gewoon opschrijft !
Dank voor alle lieve, leuke en ontroerende reacties! Het blijft toch best spannend om persoonlijke fragmenten en gevoelens te delen. Bijzonder en waardevol dat er zoveel herkenning is.
Mooi omschreven en heel herkenbaar ,wij hebben ook 3 kinderen, de oudste nu 41( meervoudig gehandicapt)maar toen ze jong waren ging dat hier precies zo.