Loslaten maar dan anders

Als ik Anna Sophie ’s morgens zelf naar de geparkeerde taxi voor ons huis breng, moet ik iedere keer denken aan wat een familielid tegen mij zei na de bevalling van Anna: vanaf nu is het loslaten hè. Kinderen krijgen is loslaten, één van de moeilijkste opgaven van het ouderschap, maar noodzakelijk om de wereld zelf te ontdekken.

Loslaten. Het betekent voor veel ouders van gehandicapte kinderen nét iets anders. Bij ons gaat loslaten niet over meer verantwoordelijkheid geven aan Anna Sophie naarmate ze ouder wordt. Bij ons gaat loslaten over meer verantwoordelijkheid over Anna Sophie aan een ander -soms wildvreemd- persoon geven.
Na de geboorte liet ik Anna Sophie vrijwel direct los en gaf haar aan een team van specialisten. Geen dagenlang kraambed met een baby op mijn buik. Ik hield Anna twee keer per dag een uurtje vast op een tuinstoel, omringd door witte schermen om ons wat privacy te geven. Tussen de bezoekuren door reden we zonder baby naar huis. Loslaten.
Tien dagen na de geboorte liet ik mijn verwachtingen die ik had van mijn nieuwe leven als mama los. Afscheid nemen van een toekomst beeld en het verlies van een gezonde baby, om hierna het verlies weer loslaten om door te kunnen gaan.
Toen ik vanochtend de taxi onze straat uit zag rijden, dacht ik aan vorig jaar. Aan loslaten in het kwadraat.
Winter 2017.
Net wanneer ik Anna in de Stingray buggy zet, gaat de bel. Het 08:00 uur donderdagochtend en Anna gaat met de taxi naar ODC de Klimop in Kampen. Snel klik ik haar heupgordel vast en loop naar de deur. Er staat een klein gedrongen mannetje voor de deur, gehuld in een donkere lange jas met een donkerblauw schippers mutsje ver over zijn voorhoofd en oren getrokken.
Ik slik, wie is die man? Ik doe gewoon niet open. Ivo is vanmorgen al vroeg vertrokken en Mees ligt boven in bed. De taxi van Anna zal zo wel komen. Zodra ik Anna haar jas aantrek, gaat de bel opnieuw. Ik open de voordeur waar nog steeds hetzelfde mannetje staat. Naast hem staat inmiddels een goedlachse man die met nieuwsgierige ogen Anna van top tot teen onderzoekend opneemt.  ‘Goedemorgen mevrouw, we komen Anna meenemen’, zegt de goedlachse man, zonder zijn ogen van Anna af te halen.
Ik knik langzaam en schraap mijn keel. ‘Euh oké maar waar is Bertha en de chauffeur van de afgelopen keer?’ Vraag ik aan de goedlachse man, die nog steeds zijn ogen op Anna gericht heeft.
Bertha is de vaste bus begeleider en begeleidt de kinderen tijdens de taxi rit naar Kampen. Dat zorgt niet alleen voor de veiligheid van de kinderen tijdens de rit, het geeft vooral ons – de ouders- een heel veilig gevoel.
‘De één heeft een vrije dag en de ander een begrafenis’ antwoord de gedrongen man in één adem. Ik kijk even naar Anna. Een spoor van speeksel drupt via haar kin op haar jas. Ze kraait uitgelaten blij naar haar knuffel. Ik haal diep adem en vraag de mannen waar ze de taxi hebben staan. ‘Daar’, al wijzend zetten ze synchroon een stap naar achteren. Verderop in de straat zie ik een lege taxi staan.
‘Oké, kom op Anna we gaan met deze meneren mee’ zeg ik al turend naar de lege taxi. Is de taxi altijd leeg als ze Anna komen ophalen? Enkele minuten later rijden ze weg, met mijn Annaatje. Ik kijk ze na, helemaal de straat uit en begin te huilen. Wat als deze mannen…. he getsie, hou op. Niks. Vertrouwen. Loslaten. Toch?!