Het is september (2017) wanneer mijn oog al scrollend door Facebook op een gehandicapt meisje valt. Ze staat voor een bord, ‘camping de Ruimte’ lees ik hardop. Via Google kom ik op de website. Snel scan ik de website pagina’s. Mijn nieuwsgierigheid verandert in opwinding, is dit iets voor komend weekend?
Voordat het volledig tot me doordringt heb ik al naar de camping gebeld. Een rustige vrouwenstem vertelt dat we komend weekend voor een laagseizoenprijs in een aangepaste bungalowtent kunnen verblijven. Door mijn enthousiasme ratel ik van alles over onze verregende vakantie in Denemarken (..) dat we nog even een vakantiegevoel hopen te ervaren (..) we eigenlijk een caravan hebben, maar die staat al schoon in de stalling.
En oja, ik moet mijn man nog overtuigen, die weet natuurlijk nog van niks.
Een paar dagen later rijden we de camping op. Wat is het hier leuk!
Een prachtig aangelegde camping met een geasfalteerd pad, zonder dat het aanvoelt als een Duitse asfalt camping. Binnen een mum van tijd zijn we geïnstalleerd in één van de kampeerbungalows op een open veld omheind door hoge bomen.
De kampeerbungalows zijn een soort tenthuisjes en ontzettend gezellig ingericht, voorzien van een gaskacheltje. Het is één open ruimte afgeschermd door houten wanden zonder deuren. Alles is gelijkvloers met een oprijplaat om naar binnen te komen met de rolstoel. Ik gooi mijn tas op het knusse tweepersoonsbed. De andere slaapruimte is voorzien van een stapelbed.
Tijdens het reserveren vertelde de eigenaresse dat vakantiegasten een eigen hoog/laag bed kunnen huren of meenemen. Omdat Anna en Mees in een normaal kinderbedje slapen, beloofd ze alsnog om het stapelbed uit de slaapruimte te halen. Wat een service!
‘Goh het is een gaskacheltje voor buiten’ mompelt Ivo. Hij inspecteert het kacheltje en kijkt omhoog. ‘Naja we zitten ook zo goed als buiten, de kieren tussen de houten wanden ventileren genoeg.’
‘Ja’ roep ik enthousiast. ‘Knus hier Iv, gezellig vanavond voor de kachel een boek lezen, wijntje erbij…’
Ik voel me blij en verrast en loop weer naar buiten. Anna zit aan de campingtafel in haar rolstoel. Ze inspecteert grondig haar vingers, alsof ze deze voor het eerst waarneemt. Er loopt een gezin langs met drie uitgelaten kinderen. Kinderen zonder beperking valt mij direct op. De vrouw lacht even naar Anna en knikt naar mij. Wat een vriendelijke mensen. Een camping waar gasten gewend zijn aan gehandicapte kinderen en daarom niet zo vreselijk staren. Fijn.
“Vroeger werd ik blij van een gezellige campingbar of een groot zwembad, tegenwoordig van aangepaste badkamers op vakantie”
‘Kom meisje, we gaan even bij het sanitair gebouw kijken’ Ik rol Anna naar de twee grote sanitair gebouwen achter onze accommodatie. Niet één of twee, maar liefst drie aangepaste badkamers. Ruime badkamers, lekker warm en allemaal voorzien van een douchebrandcard. Fantastisch. Dat is makkelijk. Vroeger werd ik blij van een leuke campingbar of een groot zwembad, tegenwoordig van aangepaste badkamers op vakantie.
Ik loop door naar het speel waterbad waar een jongen midden in het zwembad druk aan het gebaren is. Hij lijkt te diriger en. ‘Hoi’! Roep ik. Hij kijkt niet op. Volgens mij heeft hij ook Down.
Verderop zijn kinderen in een soort natuur-belevingsspeeltuin aan het spelen. Ook zie ik een blote voeten pad en een nest schommel. ‘Leuk An, daar gaan we straks even in schommelen meis’.
Weer terug bij de kampeerbungalow hoor ik een harde plop. Ivo heeft een speciaal biertje geopend zo te horen. ‘Heerlijk hier Steef’, wat mij betreft doen we vanavond een lekkere Hamburger met friet in de kantine. Eerst een borrel met de kids.’ Enkele minuten later genieten we alle vier van toastjes met zachte kaas en ben ik zelf voorzien van glas koude witte wijn!
Dit is vakantie op een fantastische plek waar iedereen welkom is!
