Papa brengt je naar bed. Alles in dezelfde volgorde, dan weet jij precies wat je kan verwachten. Het maakt je wereld overzichtelijk en begrijpelijk.
Ik kijk toe en onderbreek het proces niet, want dan kan het mis gaan. Je raakt geïrriteerd als het anders gaat dan verwacht. Soms word je boos of verdrietig. Dus alles in dezelfde volgorde. Tanden poetsen. Je steekt je handen uit zodat papa deze kan vasthouden terwijl hij je tanden poetst. Dat ben je gewend. Slaapzak aan, gordijnen dicht. Het zoemende geluid van het hoog/laag bed naar beneden. Alles in dezelfde volgorde.
Dan mag ik. Ik kruip in het grote bed en sla het dekbed strak om je kleine lijfje heen. Je hand grijpt direct naar mijn haar. Van mijn haar naar mijn wang, priem je je kleine vinger in mijn mond. Je kijkt op, recht in mijn ogen. Verbeeld ik het me, of staan je ogen echt even stil.
Je ogen draaien elke minuut van de dag als kogeltjes door je oogkas. Onnauwkeurig en onrustig van links naar rechts en van rechts naar links. Nu staan ze stil. Ze stralen en je lacht even hardop. Wat heb je een mooie stem. Ik geef je een kus, heel langzaam en je schatert het uit.
Zachtjes zing ik voor jou slaap kindje slaap. Grote bruine ogen kijken recht en vol rust in mijn ogen. Ik bestudeer elk detail van een volmaakt gezicht. Het lukt me niet om jouw gezicht als één geheel te zien, steeds kijk ik naar één bepaald punt.
Ik durf geen afscheid te nemen van dit moment, ik wil rekken. In dit moment blijven met jou. Uren kan ik in jouw stille ogen kijken, je prachtige amandelvormige ogen stralen. Elfen ogen. Je lach ontbloot kleine rechthoekige tandjes. Prefect recht.
Heel even lijkt het alsof je verlost bent van het monster dat beperking heet.
Soms laat ik deze gedachten toe: hoe zou het zijn geweest als jij niet gehandicapt zou zijn? Naja, pure zelfkwellingen natuurlijk. Onnodig lijden. Ik knijp mijn ogen dicht en haal diep adem. Ooit heb ik ze verboden, verbannen uit mijn hoofd. Na maandenlange mantra’s “ik heb een gehandicapte dochter”, is deze stille wens langzaam verdwenen uit mijn hoofd en is het lijden gestopt.
Een ruwe duw in mijn gezicht haalt me uit mijn gedachten. Het is genoeg. Je duwt me weg. Snel kus ik je neus. Ben je er morgen weer Anna? Ik hou van jou, gewoon zoals je bent. Uniek!
Als ik kijk met de ogen van mijn hart
dan zie het meisje achter je beperking
Als ik niet oordeel en alleen maar ben
zie ik jouw ziel die de ware boodschap zendt
Als ik niet denk en niet vertaal
Versta ik jouw niet gesproken woorden en jouw verhaal
Als ik mijn verdriet herken
Als ik besef waarom ik angstig ben
Als ik met een glimlach onze sprongen bezie
Begrijp ik de spiegel die jij me biedt.
Gedicht is van Zielsgelukkig en een beetje van de mama van Anna Sophie..
