Het was het eerste corona-weekend. De beslissing om scholen, kinderdagopvang en dagbesteding te sluiten was nog niet gemaakt. Toch besluiten we als gezin in thuisquarantaine te gaan vanwege het verminderde weerstand van onze gehandicapte dochter Anna Sophie.
Normaal gaat Anna Sophie drie dagen per week naar een orthopedagogisch dagcentrum waar ze tussen half tien en half drie `s middags fysiotherapie, logopedie, muziektherapie en fantastische groepsbegeleiding krijgt. Fijne dagen waarin ik tijd heb voor mijn eigen werkzaamheden. De overige dagen verzorgen en begeleiden we Anna thuis.
De angst dat Anna Sophie ziek wordt is groot. Als alle IC-bedden bezet zijn, wie worden er dan niet meer opgenomen? Onder andere mensen die compleet hulpbehoevend zijn voor hun dagelijkse verzorging, aldus de NOS nieuws. Dus sluiten we onze deuren voor sociale contacten. Geen zorgverleners meer thuis en geen opvang voor beide kinderen.
Dezelfde dag doe ik boodschappen voor de komende week. Het voelt surrealistisch. Schouder aan schouder worden de schappen leeg getrokken. Stapels diepvries, blikken en potten. Raar, wel hamsteren geen afstand nemen? Lang leve het huidige ik-tijdperk: een samenleving waarin de belangstelling sterk individueel en op het eigen belang gericht is.
We cocoonen nu twee weken met z’n vieren in en rondom ons huis. We doen wat methodisch verantwoordelijke- en onverantwoordelijke oefeningen om de motoriek, zintuigen en communicatie te stimuleren. Hebben we geen zin? Dan doen we niks. Beetje bank hangen, knuffelen, muziek luisteren en lanterfanten.
Eenmaal daags maken we een kort wandelingetje met Anna in de rollator, voor haar dagelijkse portie fysio oefening. Angstvallig vermijden we ieder sociaal contact.
Maar is dit nou zo anders dan onze “normale” dagen met Anna? Eerlijk? De verschillen zijn minimaal. Ook de nieuwste aangescherpte maatregelen om het coronavirus onder controle te krijgen, passen wij min of meer altijd al toe tijdens de dagen dat we voor Anna zorgen.
Zij gedijt het beste bij zo min mogelijk drukte van buitenaf. Ze is gebaat bij nabijheid met vaste gezichten. Structuur en een bekende omgeving zoals thuis maken haar wereld overzichtelijk. Sociale contacten minimaliseren? Het is voor ons niet vreemd. Drukke verjaardagen slaan we met enige regelmatig over. Samenscholingsverbod idem. Pretparken, zwembaden, drukke supermarkten, de kinderboerderij op zaterdag, het is allemaal niet aan Anna besteed. Ik realiseer me dat ik mijn eigen leven al volledig heb ingericht op haar zorgbehoefte en begeleiding.
‘Fijn gezapig zo’ roept een optimistische wandel-buurvrouw van verderop. ‘Gezapig?’ ‘Ja mal woord he, ik bedoel lekker met het gezin samen zijn. Met elkaar en geen stress en gedoe van buitenaf.’
We kijken even naar onze honden die langs het water rennen. ‘Dat gezeur steeds van dit kan ik niet meer doen en dat gaat niet door. Nou en! Het is niet anders. Geniet van het kleine geluk. De zon, je gezondheid, elkaar.’ Ze lacht. En ik schiet er ook van in de lach. Ik gun iedereen zo’n ras optimistisch wandelgezelschap op anderhalf meter afstand.
Ze heeft gelijk: aan de situatie kunnen we niets veranderen. Wel aan de manier hoe we er als gezin en samenleving mee omgaan.
Eenmaal thuis Google ik op gezapig. Het betekent kalm, stil saai, zonder haast, zonder spanning, gemoedelijk, bedaard.
Ik ben de laatste die beweerd dat een beetje gezapig cocoonen met het gezin en fulltime zorgen voor een zorgintensief kind eenvoudig is. Maar om deze crisis te over-leven en te overleven, worden we allemaal gedwongen iets meer gezapig te zijn. En om op gepaste afstand meer naar elkaar om te kijken en voor elkaar te zorgen.
Gas terug nemen dus. Rust en structuur en vooral de lat niet te hoog leggen, weet ik uit ervaring. “Me-time is We-time”. En als gewone dingen ineens niet meer gewoon zijn, besef je hoe bijzonder gewone dingen zijn.
Ik wens iedereen veel kracht, wijsheid, beterschap, sterkte en gezapigheid toe in deze angstige surrealistische tijd!
