De neuroloog

-A R C H I E F – winter 2018
‘Mevrouw van W?’ … Mevrouw van W?’ Een harde oor suis en een hoge piep in mijn linkeroor overstemd het geroep van de assistent Neuroloog. Even draai ik mee in de duizeligheid. Een doffe druk onder mijn ogen spreidt zich langzaam uit naar mijn kaken. Spierpijn, al maanden. Even wegzakken in de houten stoel in de wachtkamer en toegeven aan een verlammende vermoeidheid. Even niks. Alleen gesuis. De wachtkamer tolt. ‘Kom Steef, we zijn aan de beurt,’ Ivo trekt aan mijn arm.

Het moment van de diagnose. Geen diagnose voor Anna Sophie, maar een diagnoses voor mijzelf. De mama van Anna Sophie. De mantelzorger, mantelmama. Alleen heet ik hier anders.
Al maanden heb ik het gevoel alsof ik iedere ochtend thuiskom van een hardcore feest, waarbij ik de hele nacht drinkend en hakkend pal voor een geluidsbox heb gestaan. En dan moet de dag nog beginnen. Af en toe laten mijn hersenen het totaal afweten en heb ik werkelijk geen idee hoe ik van A naar B kom en spreek ik in twee-woord zinnen. Sinds enkele dagen laten ook mijn spieren het afweten, waardoor traplopen aanvoelt als het beklimmen van de Mount Everest.
‘Dag hallo’ Ik geef de arts een hand en plof opnieuw in de stoel. Ik ben gewend aan diagnose momenten. Momenten van uitsluiten of bevestigingen. Meestal staar ik naar de roze plastic onderdelen op het bureau dat een onderdeel van het menselijk lichaam moet voorstellen. Dit keer een prachtig roze met wit exemplaar van de hersenen.
Op momenten van diagnoses staat de wereld stil. Altijd. Buiten waait het, maar je voelt de wind niet. Buiten rijden auto’s, maar je hoort ze niet. Buiten schijnt de zon, maar je voelt de warmte niet.
‘Laat ik beginnen met het goede nieuws, uw hersenen zijn schoon. We hebben niks afwijkend kunnen vinden op de MRI’. Ik laat mijn adem ontsnappen en glimlach even naar Ivo en kijk dan weer naar de Neuroloog.
‘Okéjj…. En dat zijn mijn hersenen?’ vraag ik wijzend naar het beeldscherm, bij gebrek aan betere vragen. De Neuroloog knikt en begint met uitleggen. Ik krimp ineen. Alle geluiden klinken sinds kort als nagels over een schoolbord of ijs in een kies vol gaatjes. Ivo knikt bevestigend. Mijn gedachten dwalen af, wat zal er dan aan de hand zijn?
Ik staar naar de afbeelding van mijn hersenenkronkels op het scherm wanneer ik het woord Burn out hoor. Over wie gaat dit? Ik sta weer op scherp. ‘Bedoelt u dat ik een Burn out heb?’ vraag ik kattiger dan de bedoeling. ‘Ja, zeer aannemelijk.’ Antwoord de Neuroloog. ‘En ook niet uitzonderlijk, gezien uw situatie.’ De arts buigt langzaam naar voren en vouw zijn vingers in elkaar. ‘Wellicht heeft u de eerdere stress en emotie signalen genegeerd of misschien niet geregistreerd. Nu roept uw lichaam u halt toe en dat is maar goed ook’. ‘Burn out, dat is mode toch?’ mompel ik en ik kijk van de Neuroloog naar Ivo en terug. ‘Wordt een beetje druk zijn niet te snel voor een een Burn out aangezien tegenwoordig? Er moet wat anders aan de hand zijn.’
In de lift naar beneden word ik overspoelt door een gevoel van schaamte en vragen. Wat zeg ik tegen mijn familie, mijn vrienden en collega’s? Straks verlies ik mijn baan. Bovendien heb ik helemaal geen tijd voor een Burn out. We gaan verbouwen en wie verzorgt Anna Sophie? Ziekmelden van mijn thuissituatie gaat natuurlijk niet.
Terwijl Ivo de parkeerkosten betaalt in de automaat van het ziekenhuis, kijk ik naar de parkeerplaats. De plek waar het oude kinderziekenhuis vijf jaar geleden nog stond. Daar kreeg Anna Sophie haar eerste diagnose. Precies daar begon ik vijf jaar geleden met een perfect geregistreerd jongleer spel. Tot vandaag. Nu vallen alle ballen uit de lucht.
Hoe ging het verder..
Drie weken lang kon ik bijna niks anders dan liggen. Praten ging moeilijk door het ontbreken van woorden en lucht. Elke nacht droomde ik dat Anna Sophie stikte, ik voelde haar slap worden in mijn armen. Elke nacht opnieuw. Een onverwerkte ervaring. Na vier weken rust begon ik met schrijven over de afgelopen vijf intensieve jaren met Anna Sophie.
Wordt vervolgd..