De fysiotherapeut

“Hoofddoelstelling: Binnen 6 maanden kan Anna zelfstandig 1x tot stand komen met steun aan haar 2 handen waarbij de PSK….”
Het is mei 2017 als ik deze woorden in de eerste rapportage van de nieuwe fysiotherapeut lees. Mijn daaropvolgende reactie bevat alle zes basis emoties waarover een mens kan beschikken. Anna staan in 6 maanden?
Fysiotherapeuten. Anna Sophie heeft in haar korte leven al meer fysiotherapeuten gezien dan een gemiddelde mens – al dan wel zonder beperking- zijn hele leven. Ik tel in totaal zeker acht verschillende fysiotherapeuten. Op een zeker moment had ze gelijktijdig, maar wel onafhankelijk van elkaar, vijf fysio’s. Eén in het Isala Ziekenhuis, Alrijne Ziekenhuis, het revalidatie centrum, bij SEIN en op het Orthopedagogisch dagcentrum. Hetzelfde geldt voor de logopedisten, maar dat terzijde.
Hoe dat kan? In onze zoektocht naar diagnoses -naar wat Anna zo anders maakt dan haar collega Syndroom van Downers- bezochten we heel wat ziekenhuizen en behandelcentrums. Bijzonder genoeg beschikt ieder ziekenhuis en behandelcentra in Nederland over een eigen multidisciplinair team.
Enerzijds is dat meer dan logisch, het menselijk lichaam bestaat immers niet uit een ieder opzich staand element. Alles hangt samen met elkaar. Als je niet goed kan zien, loop je ook moeilijk. Logisch dus.
Anderzijds zijn al die fysio’s, ondanks dat het echt schatten zijn van mensen, verschrikkelijk onhandig. Iedere therapeut vindt opnieuw het wiel uit bij Anna Sophie. Iedere therapeut schrijft een eigen behandel- of conclusie rapportage. Inhoudelijk willen deze conclusies nog wel eens afwijken van elkaar. De één gelooft in een “te verwachten verticalisatie” de ander verwacht geen sta-functie. Loopfunctie te verwachten. Geen loopfunctie te verwachten. Een “sta-trauma”… ook die kwam ik tegen bij het opruimen van haar dossiers.
En als klap op de vuurpijl, stuurt de gemeente óók een “onafhankelijke” fysiotherapeut of Ergotherapeut langs als het om WMO hulpmiddel-aanvraag gaat, omdat de map Fysiotherapeut vol dossiers nog niet dik genoeg is. Maar ook dat even terzijde.
Terug naar de nieuwe Fysiotherapeut. Inmiddels is ze niet zo nieuw meer en werkt ze al bijna een jaar met Anna Sophie op het Orthopedagogisch dagcentrum. Afgelopen week heb ik haar pas voor het eerst de hand geschud.

En ik stond versteld. Anna stond ook. Anna stond niet alleen. Ze trok zich vanuit zitpositie op een kratje zonder mopperen omhoog. Ongetwijfeld hebben alle fysiotherapeuten een aandeel gehad in het tafereel wat zich deze week voor mijn ogen afspeelde. Maar één ding is zeker, niemand heeft een glazen bol. Niemand weet precies hoe de reis van Anna Sophie zal verlopen en of ze zelf mee zal wandelen op haar eigen expeditie.
PS: Deze fysio houden we voorlopig nog even -als enige- hoop ik ?