‘Is dat de schuifdeur constructie die de aannemer bedoelde?’ ‘Nee lieverd, daarmee gaat de chirurg Anna’s hart dichten’
Met een zachte plof openen de klapdeuren van vlinder 4.3 We zijn op de kinderpoli van het Isala ziekenhuis in Zwolle.
Nonchalant draai ik met één hand de rolstoel de wachtkamer binnen richting de koffiemachine. Meerdere gezichten kijken onze kant op en laten hun blik op Anna Sophie rusten. Dat geeft mij even de gelegenheid om op zoek te gaan naar collega ouders – ouders van meervoudig gehandicapte kinderen- een eigenaardige tic die er met de jaren ingeslopen is. Het is nou eenmaal makkelijk om “óh já herkenbáár” gesprekken te voeren dan “Nee joh, is niet zwaar zo’n kind, valt best mee”.
Anna Sophie heeft een aangeboren hartafwijking die de naam ASD type 2 draagt. Er zit een gaatje van ongeveer een centimeter tussen het tussenschot van de bezoems van haar hart
Ik zie piepkleine baby’s met veel te grote hoofden. Ah tuurlijk, prematuren nazorg controle. ‘Goedemiddag’ mompel ik knikkend naar de lange tafel midden in de ruimte. Met een bekertje gloeiend hete thee wurm ik, nog steeds met één hand, de rolstoel tussen de – in spanning wachtende- ouders door.
‘Anna Sophie van Witzenburg?’ Hoor ik een zachte stem achter mij vragen, net voordat ik op de enige vrije stoel wil gaan plaatsnemen. ‘Ja dat zijn wij, kom An we gaan naar je rikketik kijken’, zeg ik stoer.
‘Anna Sophie mag even op de weegschaal komen staan’. De verpleegkundige wijst naar een grote zwarte plaat op de grond. ‘Dan kan ik direct haar lengte opmeten. ‘Euh, dat gaat niet, mijn dochter kan niet staan.’ Met heimwee kijk ik naar de sjoelbak – meetbak tot 1 meter- en de babyweegschaal die tot 15 kilo meet. Heel even staan we onhandig besluiteloos om ons heen te kijken, daarna schieten we beide in de lach. ‘Sorry, fluistert ze, ik sta normaal niet bij de kinderen, ik had me beter kunnen voorbereiden.’
‘Geeft niet’, fluister ik terug.
Ik lig naast Anna Sophie op de behandeltafel als er enkele minuten later een prachtige grafische weergave van Anna haar hartspier activiteit uit het ECG apparaat rolt.
Anna Sophie heeft een aangeboren hartafwijking die de naam ASD type 2 draagt. Er zit een gaatje van ongeveer een centimeter tussen het tussenschot van de bezoems van haar hart. Een verschijnsel waar wij in augustus 2013 champagne op dronken om te vieren dat ze geen AVSD was, een veel ernstiger hartafwijking die in eerste instantie werd genoemd.
Het hart onderzoek wordt uitgevoerd door de hartchirurg uit het UMCG, de Kinderarts dokter U, een mevrouw die de hartecho maakt en twee aanwezige figuranten, waarvan ik ieder jaar opnieuw geen enkel idee heb waarom zij überhaupt in het veel te warme onderzoekskamertje aanwezig zijn.
Na het meten, wegen, hartfilmpje ritueel schuiven we door naar het volgende onderzoekkamertje waar de geur van aftershave steevast overheerst. Het hart onderzoek wordt uitgevoerd door de hartchirurg uit het UMCG, de Kinderarts dokter U, een vriendelijke grote vrouw die de hartecho maakt en twee aanwezige figuranten, waarvan ik ieder jaar opnieuw geen flauw benul heb waarom zij überhaupt in het veel te warme onderzoekskamertje aanwezig zijn.
Tijdens de hart echo bestudeer ik de geconcentreerde gezichten en kijk ik naar de handen van de chirurg die over enkele jaren het hartje van onze dochter zal dichten.
‘Anna’s hart is nu nog te klein, maar zodra ze groter is, ik schat een jaar of 7, gaan we het gat dichten met behulp van een Occlutech ASD device’, legt de chirurg uit. Ondertussen tekent hij een voorbeeld van de het parapluutje.
Eenmaal thuis – in onze tijdelijke bungalow – wijst Ivo naar het tekeningetje. Is dat de schuifdeur constructie die de aannemer bedoelde?’
‘Nee lieverd, daarmee gaat de chirurg Anna’s hart “fiksen”,’ zeg ik grinnikend.
Als je het zo bekijkt, verschillen de werelden van deze specialisten niet eens zo gek veel van de bouw specialisten, die de komende 3 maanden bij ons de zorgaanbouw “fiksen”.
De timmerman en de chirurg. Fysiek zware beroepen waar driedimensionaal inzicht – weten hoe iets in elkaar zit en opgelost kan worden- onmisbaar is. Een wereld die steeds verder perfectioneert door nieuwe technologische mogelijkheden.
Vakmensen die “het beter maken, mooier maken, fiksen en oplossen”. Al is de waarde van een goede afloop een wereld van verschil!