Uitzinnig blij is misschien wat overdreven, maar ik was zeker in een opgewekte stemming na het telefoontje van het Sociaal wijkteam vorige week dinsdag. Slechts een uur na mijn aanvraag voor een hulpmiddel accessoire: een schootskleed op de Stingray buggy, belde een medewerker van de gemeente Zwolle. Het is akkoord. Ik heb tijdens het gesprek twee keer naar mijn telefoon gestaard om te controleren of het wel echt de gemeente was, of dat ik voor de gek werd gehouden.
Anna Sophie krijgt al gauw paarse en hele koude benen in de Stingray wanneer de temperatuur buiten onder de 10 graden zakt. Op zich logisch, ze beweegt amper en haar doorbloeding is niet optimaal. Dus verknipten we een Prénatal voetenzak en propten we iedere ochtend -terwijl de taxi al stond te wachten voor de deur- alle vestjes, klipjes, banden en riemen door de zelf geknipte openingen. Het ging. Al zakte ze na enkele minuten zo ver onderuit dat ik wel eens bang was dat het hele zooitje zou losschieten en Anna op de grond zou belanden. Maar het ging. Tot dit jaar.
Uw dochter is inmiddels geen vreemde meer voor ons
Anna Sophie is te groot geworden voor een reguliere verknipte voetenzak. En mijn kunsten op de naaimachine.. tja iedereen zo z’n kwaliteiten toch? Zelf een schootskleed bij de leverancier kopen gaat me écht te ver vanwege de belachelijke prijzen voor hulpmiddelen en accessoires. Maatwerk noemt men het. En dat mag wat kosten natuurlijk. Maar inmiddels zie ik dagelijks een Stingray rollen en vraag ik me af in hoeverre we nog van maatwerk mogen spreken.
‘Uw dochter is inmiddels geen vreemde meer voor ons, dus het is goed zo’ zei de medewerker Sociaal wijkteam. Oké, ik beschouw dat als positief. Ze zei ook: ‘Ik zet vandaag uw mail nog door naar de Welzorg.’ Oké ik beschouw dat als.. Nee, laat ik het optimistisch afwachten.
Weer naar Welzorg bellen als een bemoei-zieke-zeikerd
Een weeklang is het stil. Tot ik vandaag het eerste plukje sneeuw zie rond dwarrelen. Tijd om eens contact op te nemen met Welzorg. Een eenvoudige vraag, dacht ik tenminste: wanneer kan ik de schootskleed verwachten?
“Dat kan ik u niet vertellen”
“Kunt u wel zien of u de aanvraag van de gemeente heeft ontvangen?”
“Nee mevrouw”
“Kunt u dat misschien ergens navragen”
“Mijn collega zei dat de aanvraag binnen is”
“Oké, kan deze collega ook nakijken wanneer jullie het kleed verwachten?”
“Ergens in de week van 10 tot 15 december”
“En wanneer levert Welzorg het dan bij ons thuis of kan ik het ergens ophalen?”
“Als het binnen is, maakt de planning een afspraak met u voor een levering.”
“En hoelang duurt dat meestal?”
“Dat zal dan ergens een week later zijn. De week voor Kerst uiterlijk”
“Hu, dat is 1,5 maand na de aanvraag. Waarom duurt dat zo lang”
“Geen idee”
“Ik begrijp het niet zo goed. Als ik waar dan ook ter wereld iets bestel is het hooguit binnen 48 uur bezorgd…niet? Oké maximaal 5 werkdagen dan. Maar ruim een maand is wel lang, vindt u niet?. Is het misschien niet op voorraad?”
“Geen idee mevrouw, dat zie ik hier niet staan”
“Kunt u het navragen”
“Het is onbekend mevrouw”
“Weet u wel wie de leverancier is”
“Nee dat weet ik niet”
“Dat is R82 meneer, ik neem zelf wel contact met ze op”
R82 een leverancier uit het Friese land met hulpmiddelen uit Denemarken. It giet daar vast oan. Maar helaas, zonder order nummer kom ik niet ver. Er is wel een schootskleed besteld door Welzorg, maar dat gaat om een andere maat. Dat lijkt me dus niet om dezelfde order te gaan.
En nu? Ik staar naar buiten. Het is grijs en guur. Moet ik doorgaan? Als een soort bemoei-zieke-zeikerd voor de derde keer naar Welzorg bellen? Of vertrouwen dat het goed komt. Dan maar wat langer wachten. Anna Sophie binnenhouden. Maar verdorie, het kan toch gewoon niet zo zijn dat een levering zo lang op zich laat wachten. En waarom belt Welzorg niet even zelf naar de leverancier?
Omdat het systeem het wil!
Ik word verrast in het derde telefoongesprek met Welzorg. De eerder doorgegeven lever datum blijkt namelijk een fictieve datum te zijn. Waarom? “Omdat het systeem wil dat we het zo invullen mevrouw.” Wauw! Verwonderd hang ik op. Het systeem. Als we daar toch eens buiten durven denken en doen?!
https://youtu.be/_lu1xyYx3Eo
Wauw! Wat weer vreselijk herkenbaar, met de nadruk op vreselijk ? Van het kastje naar de muur, ik zou ooit een autostoel geleverd krijgen door welzorg waar ik zo lang op moest wachten dat ik Britt inmiddels zover heb, dat ze braaf op haar zitverhoger met rugleuning blijft zitten, in een normale autogordel.
Op mijn papieren van de gemeente staat zelfs dat de autostoel geleverd is ? dat zegt het systeem blijkbaar ook. Toen welzorg na weken wachten kwam voor een passing, kwamen ze met een autostoel die véél te klein was voor Britt.
Ik zal de voetenzak ook gaan aanvragen voor mijn stingray, voorlopig zit Britt met haar skipak aan…