“Maar jullie gaan dus wel gewoon op vakantie” zegt een moeder van drie kinderen. We staan aan de oever van de rivier en turen naar onze kinderen. “Dat is echt dapper.” Ze zwijgt even en kijkt naar haar man die in babytaal contact probeert te maken met Anna Sophie. Anna is totaal niet geïnteresseerd in zijn gekir, ze heeft slechts oog voor de Ipad die hij onder zijn arm heeft geklemd. Ik lach inwendig. Ik vind het fijn en aandoenlijk tegelijk als mensen toenadering zoeken met Anna.
“Ik bedoel met je dochter.” Zegt de moeder als ik niet direct reageer. “Dat is toch super stoer. Doen jullie dit voor het eerst? Wat heeft ze precies? Hoe oud is je dochter” Bijna automatisch geef ik antwoord op de vragen die we inmiddels op iedere camping opnieuw gesteld krijgen. Maar ach, liever vragen dan staren.
Dapper en stoer. Dat horen we vaker deze vakantie. Omdat we met een ernstig meervoudig gehandicapte dochter (en een grote peuter) door Frankrijk reizen en op diverse, meestal zeer eenvoudige kleine campings verblijven. Van de buitenkant ziet het er vast allemaal heel insta-waardig #dapper en #stoer uit. Maar zodra je dichterbij komt zie je dat we iedere dag te maken hebben met nieuwe uitdagingen vanwege de handicaps van Anna Sophie.
Meestal over de invulling van de vakantiedagen. Van een drukke supermarkt of camping raakt Anna Sophie overprikkeld met alle gevolgen van dien. Iets buiten het vaste structuur ondernemen? Idem dito. Of we zitten weer eens klem in één van de vele niet toegankelijke dorpjes, kastelen of oerbossen die Frankrijk rijk is. We zijn nou eenmaal geen typische voor de tent zitters met een boekje. Voor zover dat natuurlijk überhaupt mogelijk is met een grote peuter en een gehandicapt kind, die zich logischerwijs niet de hele dag zelf kunnen vermaken.
Het gat van de duivel
Gisteren hoorden we van de Nederlandse camping eigenaar, die al 20 jaar in Frankrijk woont, dat we de groten van Gouffra de Padirac – het gat van de duivel- écht niet mogen missen. Volgens hem is de grot wel aardig toegankelijk met een rolstoel. Er is in ieder geval een lift aanwezig die ons 103 meter de diepte in kan brengen, zo lezen we op de website. En in het bootje op de ondergrondse rivier kan Anna prima op schoot zitten. Of we dan direct weer terugvaren óf dat we moeten uitstappen en verder lopen via trappetjes hoog boven immense dieptes blijft even onduidelijk.
In gedachten zie ik ons stuntelen met een doodsbange peuter met een overdaad aan fantasie. In zijn beleving komen alle fantasie beesten direct tot leven in de grot. En wat als het allemaal toch niet zo toegankelijk is als men beweerd? Hoe stevig zijn mijn hoogtevrees benen met Anna Sophie in mijn armen?
Na een uurtje wikken en wegen besluiten we niet te gaan. Net als gisteren, toen we besloten dat ook kanovaren een te grote uitdaging is met Anna Sophie. De teleurstelling is snel verdwenen zodra we een Frans kaasje, zoete limo en een flesje wijn voor de caravan opentrekken. Lang leve onze gezamenlijke deler op vakantie.
Soms ben je veel dapperder door juist geen risico’s te nemen. Dat geldt ook voor vakanties. Gezinnen met zorg intensieve kinderen die niet op vakantie gaan, om welke reden dan ook, zijn daarom minstens zo dapper! Want hoe graag we ‘gewoon normaal’ op vakantie willen, er zijn echt grenzen. En deze bepalen we zelf. Die van ons ligt dit jaar in Frankrijk. En hoe het er volgend jaar uitziet, zien we dan wel weer…
