‘Wil jij nog koffie Steef?’ Esther, de PGB-er houdt een kopje vlak voor mijn gezicht omhoog. ‘Ja lekker, dan smeer ik het broodje voor Anna wel even, ben nu toch bezig voor Mees’
Volledig op elkaars aanwezigheid ingespeeld, lopen we om elkaar heen in de keuken. Zij voelt zich thuis, ik ben thuis. Blote voeten, een foeilelijke pyjama, ongepoetste tanden en ongekamd haar. Zo regelrecht uit m’n bed. ‘We lijken wel een getrouwd stel hè’ gein ik met Esther, of zoals ik haar in de sociale media noem: tante Es. de PGB-er van Anna Sophie.
Dankzij haar goede zorgen voor Anna Sophie, is het voor ons mogelijk om even iets samen zonder Anna Sophie te ondernemen. Op adem te komen. Samen met Mees op pad te gaan. Gewoon een boodschapje te doen. Even niet steeds op te hoeven letten of Anna Sophie iets gevaarlijks in haar mond propt. Stikt in brood, snot of het speeltje van Pip de hond. Of om op tijd op het werk te komen. Ook niet geheel onbelangrijk.
een afritsbroek onder haar rok gecombineerd met reusachtige wandelschoenen
Op 5 mei 2014 zag ik tante Es voor het eerst op het festivalterrein in Zwolle. Een stralende meid met korte haren, een afritsbroek onder haar jurk gecombineerd met reusachtige wandelschoenen. Ze vertelde me uitgelaten dat ze zin had om – op haar vrije dag wel te verstaan- een rolstoel gebonden cliënt op te halen van de woonvorm waar ze werkte. “Waarom? Je bent nota bene vrij?”
“Ja joh, maar dit moet ze toch ook kunnen meemaken?!” was haar argument.
Geen specifieke opleiding of ervaring. Maar een hart van goud. En ze zei ja op onze vraag om als PGB-er op Anna Sophie te passen.
Uiteindelijk deed ze zoveel meer dan het verzorgen van Anna Sophie. Ze dacht mee in de ontwikkelingstapjes van Anna Sophie. Ze ging mee naar ziekenhuizen en logopedie afspraken. Ze oefende met Anna Sophie de opdrachtjes van de logopediste, fysiotherapeuten en spelbegeleiders, zodat wij in het weekend weer gewoon ouders konden zijn in plaats trainers.
En toch was het niet meteen zo vanzelfsprekend voor ons. Het was weer een onderdeel uit het proces van aanpassen aan de nieuwe situatie als ouders van een gehandicapt kind. Leren vertrouwen en leren omgaan met de gevolgen van een meervoudig gehandicapt meisje, zoals hulp van een PGB-er in je eigen huis.
Een soort kraamverzorgster die nooit meer vertrekt. Visite. Aanpassen dus. Plassen met de W.C. deur dicht. Zorgen dat het huis opgeruimd is. Geen ruzie maakt met je man. (moet je sowieso niet doen). Je onderbroek niet midden in de woonkamer uit je gat peuteren of je neus staan leeg halen. Rare voorbeelden misschien, maar zelfs even op de bank liggen in bijzijn van de PGB-er die voor je kind zorg, voelt raar.
Er waren ook lastige momenten. Als ik Anna Sophie zelf wilde troosten en met gekromde tenen wachtte tot Anna weer bedaard was. Want als tante Es er is, laat ik Anna Sophie aan haar over om verwarring bij Anna te voorkomen.
En zo is Esther erbij. Al sinds 2014
Ze was erbij toen we s ‘morgens gehaast naar ons werk vertrokken. Ze was bij ons huwelijk. Vanaf het eerste moment dat ik in de jurk werd gehesen tot de volgende ochtend. Ze hoorde als eerste het geslacht van ons tweede kindje. En 18 weken later hield ze de pasgeboren Mees eerder vast dan onze familie. Ze was erbij toen we tijdens de verbouwing op een bungalowpark woonden. En ze was erbij toen ik begin dit jaar volledig over de toeren flauwviel van vermoeidheid. Wat was ik blij dat ze erbij was en even voor Anna Sophie kon zorgen.
En ineens zijn we vijf jaar verder.. Visite is ze niet meer. Dus staat de W.C deur weer open en ga ik gewoon op de bank liggen als ik moe ben. Ze heeft het mij alleen nog nooit zien doen, maar dat is een ander verhaal.
Lieve Es, dankjewel! ♡
Prachtig verhaal ,ontroerend.
Geweldige collega van ons!
Dankje Caroline, dat is het zeker!! ?
Wauw, wat fijn om te lezen dat jullie een pgb’er hebben die zo meegaat in het gezin. Jullie hebben het getroffen hoor.
Groetjes Anne