Hoe kijk jij naar de wereld?

Ik luister in de auto naar Sorry- van Kensigton als ik je ineens onverwachts voorbij zie rijden in de taxi. Drie kwartier eerder had ik je uitgezwaaid in een lege taxi en nu rijd je pas hier. De taxi is vol. Tussen de gebogen lichamen, gekromde handen, speeksel slapjes en zuurstofflessen zit jij naar buiten te staren. Roze jas, je mond een beetje open en je grote dromerige ogen lijken mij aan te kijken vanachter het taxi raam.
Ik schrik van het onverwachte moment om jou in de taxi te zien zitten en blijf even langzamer naast de taxi rijden. De persoon voor jou, waarvan ik op deze afstand moeilijk kan inschatten of het een jongen of meisje is, ligt met zijn hoofd voorover gebogen op een tafelblad. Achter jou zit een wild klappende jongen. In mijn hoofd verbeeld ik me het lawaai in de taxi.

Je zou in groep 3 zitten

Op deze stralende dag had je gewoon met je vriendinnetje naar school moeten fietsen samen met mij. En nu zit je hier achter het raam van de taxi tussen de loenatiks, de zwaar gehandicapte kinderen zoals jijzelf. Met nog een lange rit naar het orthopedagogisch dagcentrum voor de boeg. De harde realiteit doet pijn.
Sorry that I’m raising up my walls, hoor ik Kensigton zingen en ik slik een traan weg. Jeetje lieve Anna, in welke wereld zijn wij samen beland? Ik heb ontzettend met je te doen, zoals je daar zit in de taxi. Mijn kleine meid. Ik geef gas, niet langer verdraag ik het beeld. Het doet pijn.
De taxi, haar handicap, de mensen in de taxi, het zijn allemaal geen veroorzakers van de pijn. Het zijn mijn eigen verwachtingen en verlangens. De verwachting en verlangen van de maatschappij waarin we leven. Het is de manier waarop ik er naar kijk. Teleurstelling omdat de realiteit anders is dan “de norm”. Verdriet omdat dit niet het beeld is wat ik van Anna Sophie haar leven had gehoopt. Boosheid over de oneerlijkheid van het lot.

Vanuit welk perspectief bekijk jij vandaag de wereld?

Mijn verwachtingen beïnvloeden het waarnemen van de werkelijkheid en onderweg naar mijn bestemming laat ik ze los…. Ik denk opnieuw aan Anna in de Taxi en ervaar een nieuwe gedachte vanuit een ander perspectief.
Vanmorgen zag ik je ineens voorbij rijden in de taxi. Drie kwartier eerder had ik je uitgezwaaid in een lege taxi en nu rijd je hier. De taxi is vol. Tussen de gebogen lichamen, gekromde handen, speeksel slapjes en zuurstofflessen zit jij naar buiten te staren. Mijn hart maakt een sprongetje als ik jou zie zitten in je roze jas, je mond een beetje open en je grote dromerige ogen. Wat ben je mooi!
Wat een geluk dat ik jou nog even kan zien. Ik ga iets langzamer rijden en zie dat de persoon voor jou met zijn hoofd gebogen op een tafelblad ligt. Zou hij slapen? Achter jou klapt een jongen wild in zijn handen, hij is vast blij. Je lijkt er geen erg in te hebben en kijkt tevreden naar buiten. Ik weet dat je naar de zon kijkt, daar geniet je van. Ons Zonnekind.
Heb een fijne zonnige dag lieve schat, mama houdt van jou. Ik geef je een denkbeeldige kus en geef gas.

Vanuit welk perspectief bekijk jij vandaag de wereld?
“Everything we hear is an opinion, not a fact. Everything we see is a perspective, not the truth” – Marcus Aurelius-
(en soms is het gewoon even heel erg K#%$T)
Leuk dat je onze zorgavonturen leest. Misschien heb je nog 2 minuten de tijd om mee te bouwen aan de droom van een kleine groep ouders. Lees verder…