Het monster van beperking

Krampachtig span je al je spieren, je armen schokken ongecontroleerd naar achteren. Je handen tot vuisten gebald. Je ogen draaien en schieten door de woonkamer. Een monotone kreun uit je keel. Zachtjes pak ik je rechtervoet  en kom ik dichterbij om contact met je te maken. Tevergeefs.
Met de rug van je hand duw je tegen je voorhoofd, gevolgd door een lange monotone nasale kreun. Wat is er meisje? Heb je pijn? Onder-prikkelt? Mag ik contact met jou maken? Laat me je helpen.
Het zoeken naar een ingang is begonnen. Ik haal diep adem, sluit mijn ogen en laat de drukke ochtend van me afglijden. Zachtjes neuriën. Ik raak je been aan en buig naar voren om je ogen te vinden. Ruw duw je mijn hoofd weg.
Opnieuw. Ik leg mijn handen op je schokkende bovenarmen en geef tegendruk. Je buigt naar voren en schudt mijn handen van je af.
Opnieuw. Mijn handen in een kommetje onder jouw gezicht. Langzaam klappen, vlak voor je ogen.  Daar ben je, met een ruk gaat je hoofd omhoog en heel even kijk je recht in mijn ogen. Het monotone gekreun stopt. Je pakt mijn handen, blij en uitgelaten. Een gil van plezier. Omgekeerd, als een blad van een boom.
Je kijkt in de opening van mijn handen, draait ze om en weer terug. Ik zit ver voorovergebogen en probeer je ogen te vangen. Met je plakkerige handjes trek je mijn hoofd nog dichterbij. Grote bruine ogen kijken recht in mijn ogen, onze wimpers raken elkaar. Je port je vinger in mijn mond, zout van snot met een vleugje zoet banaan. Witte restjes banaan en melk rondom je mond. Ik geniet!
Een branderig gevoel in mijn rug. Pijn straalt uit naar mijn been. Even volhouden nog, het schaarse contact met jou is fijn. Ik verschuif en strek mijn rug. Het lampje van de babyfoon springt aan. Ik ben afgeleid, niet meer in het volledige hier en bij jou.
Misschien zag je me opkijken, misschien voelde je mijn korte afwezigheid van het moment. Maar ineens ben je weg. Getroffen door een bliksem schiet de spanning weer terug in je lijfje. Je snuift hard en drukt je hand weer tegen je voorhoofd, gevolgd door een monotone nasale kreun.

Het lampje van de babyfoon schiet op rood.
Mees huilt. Ik sta op. Dit was het dan.
Het monster van beperking heeft je weer in zijn greep.