Het gebeurde tijdens een koude ochtend in juni. Na een beroerde nacht – Anna was veel wakker geweest en had afwisselend gekucht en gekokhalsd – verschoonde ik haar op het hoog-laag bed, toen ze uit het niks geen lucht meer kreeg. Anna’s kleine broertje David kwam samen met het oppas kindje van vier jaar nieuwsgierig naast me staan.
Ik begon met tellen
Geroutineerd handelde ik snel en draaide Anna op haar zij en trok haar half omhoog. Maar ze was te zwaar en viel weer uit m’n armen. Opnieuw, nu met een ruk omhoog. De vieze luier viel op de grond. Het oppas kindje gilde en ik liep per ongeluk David omver. ‘Toe maar Anna, mama is bij je. Gooi het er maar uit.’ Ik begon met tellen. Iets wat ik vaker doe als ze zich ernstig verslikt.
Ondertussen haalde ik bruin slijm uit haar mond. Oud bloed? Had ze zich in een tandje verslikt? Is het vastzittend slijm? Nog steeds geen lucht. Ik klopte een paar keer hard tussen haar schouderbladen. ‘Toe dan Anna’, riep ik nu harder.
Moet ik reanimeren?
Het oppas kindje rende weg en David zette het op een brullen. Het duurde veel te lang. Ik zag paniek in Anna’s ogen en haar huid werd bleek. Snel keek ik achter me. Waar is mijn telefoon? Moet ik reanimeren? ‘Mees komen!’ Riep ik naar boven. Angst en adrenaline gierden door mijn lichaam.
Ineens begon Anna met kuchen. En alsof er niks gebeurd was, veegde ze met de mouw van haar pyjama langs haar mond en gleed vermoeid uit mijn armen.
‘Ik vind Anna eng’ riep het oppas kindje boos vanuit de gang. ‘Wat is er mama?’ Mees, die de slaapkamer in kwam lopen keek me slaperig aan. Mijn lichaam beefde en ineens voelde ik me doodmoe.
Emoties doorvoelen
Ondanks dat ik me snel herpakte, nam ik later die dag heel bewust de tijd om stil te staan bij het moment. Ik voelde hoe ontzettend moe ik was en hoe hoog het verdriet zat.
We zijn snel geneigd om altijd maar door te gaan. We onderdrukken vaak onbewust nare gevoelens en automatisch schiet je in een soort overlevingsstand. Dat kan je lang volhouden en brengt je ook ergens en soms zijn er ook momenten dat je gewoon door moét gaan.
Emoties onderdrukken
Maar zodra je steeds je emoties en gevoel ontkent of onderdrukt, blijven ze opgeslagen in je fysieke systeem. Ze zijn niet weg, maar nemen juist meer ruimte in en geven symptomen als aanhoudende vermoeidheid, droefheid, verlies van interesse in leuke dingen en gevoelens van hopeloosheid. Bovendien heeft langdurig onderdrukte spanning ook effect op ons immuunsysteem en zorgt chronisch stress voor een afname van verbindingen in de hersenen zoals in de hippocampus, die belangrijk zijn voor je geheugen.
Doorléven en dóórleven
Gevoel wil dus niet opgelost worden, gevoel wil gevoelt worden. Door jou. Het wil aandacht en erkenning. Moeten we dan steeds zwelgen in nare gevoelens? Zeker niet. Het is meanderen. Enerzijds van het doorléven van verdriet, pijn en verlies. En anderzijds het dóórleven en ervaren van geluk, dankbaarheid en herstel. Binnen de Rouw- en verliesbegeleiding noemen we dit het duale proces model van Stoebe en Schut.
Flink zijn!
Vanuit een diepgewortelde overtuiging uit mijn opvoeding dat ik “flink moest zijn”, leefde ik jarenlang onbewust in een overlevingsstand: schouders eronder en door!
Inmiddels weet ik dat emoties in werkelijkheid maar een paar minuten duren als je er rustig de tijd voor neemt en de sensatie in je lichaam volledig aanvaardt.
Je bent ze niet, je hebt ze. Dus voel. Ervaar zonder iets te veranderen. Kijk ernaar. Wees er lief voor. Omarm jezelf en ga dan weer door.
Balanceren
De beperkingen van Anna zorgen nou eenmaal af en toe voor veel verdriet en stress momenten, maar ze laten ons ook de dualiteit van het leven ervaren.
Angst en liefde, onzekerheid en zekerheid, verdriet en blijdschap. We balanceren tussen treuren en schaterlachen, angst en nieuwsgierigheid, vloeken en vrolijk zijn, de gordijnen dichthouden en weer opendoen.
Alles heeft twee kanten. Alles is met elkaar verbonden en kan niet zonder elkaar. Zoals wij niet zonder Anna kunnen.
Zo herkenbaar… Mijn zoon met het syndroom van down en meerdere bijkomende problemen was vorig jaar ook bijna gestikt.
Ik leef ook altijd in angst en zorgen… Het is heel herkenbaar.
Mijn zoon is nu 30 jaar en hij heeft sinds een jaar of vijf epilepsie ontwikkeld en POTS ( plotselinge bloeddruk dalingen post Covid)
Dit geeft veel zorgen en hij ikan nu een stuk minder… vroeger was hij een energieke vrolijke jongen en nu kader ik alles voor hem.
Ik lees hem door de dag heen en hij woont dus ook nog thuis.
Fijne dag vandaag, groetjes
Mariette
Prachtig omschreven
Sterkte voor jullie samen
Veel licht en liefde gewenst
Groet Carla