Als de mantelzorger uitvalt

Het is een gure zondagochtend tijdens één van de laatste weken van 2019. Het is nog donker buiten als ik onze hond uitlaat. Diep in gedachten verzonken loop ik met mijn handen in m’n jaszak door het park. Er schieten flarden van een gesprek door mijn hoofd. Een gesprek met mijn man Ivo over de zorg voor onze ernstig meervoudig beperkte dochter. Een soort tussentijdse man-vrouw evaluatie waarbij een goed glas wijn geen overbodige luxe is. De zorg voor een dierbare met een beperking kan soms heel eenzaam zijn. Hoe jij je echt voelt als mantelzorger weet eigenlijk niemand precies en is voor iedereen een op maat gemaakte expeditie door een vrijwel onbekend land met ongekende hoogte- en dieptepunten. Ga d’r maar aan staan.

Afijn, we kwamen tot de conclusie dat we ondanks het professionele Anna B.V. zorgteam, eigenlijk meer hulp en steun kunnen gebruiken. Enerzijds zijn we heel open in ons verhaal over Anna Sophie, anderzijds vragen we zelden of eigenlijk nooit om hulp of steun van directe vrienden, familie of buren.

Oké. Hulp vragen dus. Een goed voornemen voor 2020 misschien? Ik haal diep adem en kijk opzij. Ineens stuiven twee honden uit het niets op mij af en binnen een seconde voel ik hoe mijn voeten loskomen van de grond. Met een smak val ik op mijn rechter elleboog en stuitert mijn hoofd op de grond. En dan wordt het donker.

“De CT scan is goed, maar u heeft een fikse hersenschudding en een gebroken elleboog. We bekijken in de loop van volgende week of een operatie noodzakelijk is of dat u enkele weken in het gips blijft. Mijn collega maakt straks een gipsspalk. Neem uw rust, u heeft een flinke klap gemaakt met uw hoofd”.

We zijn in het ziekenhuis. Ik laat een theatraal lachje ontsnappen. Rust? Hoe dan. De traumachirurg haalt zijn schouders op en wenst ons succes en beterschap. Fuck. En nu? Anna heeft bij alles volledige overname van zorg nodig. Ineens beseffen we hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn als mantelzorgers en informele hulpverlener.

Met een dichtgeknepen oog tuur ik naar de contactenlijst op mijn telefoon. Er komen flitsen uit het beeldscherm en de letters staan dubbel afgebeeld. Wie kunnen we allemaal benaderen om ons de komende weken te helpen?
Inzien dat hulp nodig is, hulp vragen, toelaten, accepteren en loslaten. Uit ervaring weet ik dat de meeste mantelzorgers perfectionistische onafhankelijke allesdoeners zijn die liever geen andere mensen lastig vallen. En trouwens, hulp vragen en alles uitleggen kost waarschijnlijk meer tijd dan alles zelf doen. Bovendien kan niemand het zo goed als jij. Dus ga d’r maar weer aan staan.

Maar met een misselijkmakende hersenschudding en een zeven weken durende gips arm van oksel tot vingers, bleek dat zelfs voor een controlefreak als ik een onmogelijk opgave. Uiteindelijk stonden negen weken lang vriendinnen, buren, mijn schoonmoeder en zelfs onbekenden voor dag en douw op de stoep om Anna B.V en het huishouden te managen.
Ook de mantelzorger heeft af en toe, om wat voor reden dan ook, hulp nodig. Daar is moed voor nodig. Moed om de touwtjes uit handen te geven. En het vergt moed van de hulpverlener om deze ruimte te nemen.

Cliché maar waar: om hulp vragen en hulp bieden, het levert bijzondere ontmoetingen en gesprekken op. Het zorgt voor contact en verbinding en maakt vriendschappen (meestal) hechter. Door mensen zo dicht toe te laten in ons gezin, hebben zij kunnen ervaren hoe het is om voor zo’n bijzonder meisje te zorgen.
Wat als je als mantelzorger uitvalt? Besef dan dat je de reis zelf maakt maar niet alleen.

4 gedachten over “Als de mantelzorger uitvalt”

  1. Wauw Stefanie, je omschrijft precies mijn gedachtengang en mijn angsten. Al is mijn zorg als mantelzorger nog klein te noemen. Maar wat als………
    Hoop dat je weer wat meer op de been bent. En dat het vragen om hulp makkelijker geworden is.
    Liefs uit Kampen

  2. Beste Stephanie,
    We hebben in de nieuwsbrief gelezen over je val door een aanval van twee honden. Wat een afschuwelijke gebeurtenis met zeker voor jullie grote problemen tot gevolg. Negen weken schrijf je zijn er inmiddels verstreken en met veel hulp hebben jullie het gered. Het was, en is misschien nog, een extra moeilijke tijd. En toch haal je er weer een positief punt uit. We hebben bewondering voor jullie en wensen jullie sterkte verder en Stephanie, een snel volledig herstel.
    Lieve groet van Frank en Nellie
    I
    Verstuurd vanaf mijn iPad
    >

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven