[WhatsApp] Steef 22:02 uur: “Iv, lig je al in bed? Echt vressslijke buikpijn.”
[WhatsApp] Ivo 22:03 uur: “Niet fijn, probeer maar te slapen lieverd”
[WhatsApp] Steef 22:04 uur: “Pijn is weer over. Darmen denk ik. Slaap lekker en tot morgen”
[WhatsApp] Ivo 22:06 uur: “Gelukkig. Slaap lekker. App me maar, slaap met kleren aan vannacht”
[WhatsApp] Steef 22:07 uur: “Zoveel pijn nu weer”
[WhatsApp] Steef 22:09 uur: “Over. Maar ga wel iets halen tegen pijn. Slaap lekker”
[WhatsApp] Steef 22:14 uur: “F*ck Iv. Dit doet pijn jonge :”(
[WhatsApp] Steef 22:16 uur: “over, hopelijk blijft de pijn nu weg”
Langzaam wieg ik voor het raam met verstrengelde vingers onder mijn 31 weken oude zwangerschapsbuik. Een paar dagen eerder ben ik onverwacht, na een bloedhete dag werken, met gebroken vliezen in het Isala ziekenhuis opgenomen.
In de verte voorbij het bedrijven terrein zakt de zon achter de bomen van de Wijthmenerplas. De lucht kleurt nu bijna helemaal rood. ‘Vannacht is het volle maan Puk, als jij graag 8 weken eerder dan afgesproken de wereld wilt ontdekken, dan is dat goed. Maar je moet het wel zelf doen, kleine avonturierster. Je staat vast al voor je 18e verjaardag op de Mount Everest te dansen.’ Fluister ik tegen mijn buik.
Mijn hoogzwangere kamergenote die al 5 weken met gebroken vliezen in het ziekenhuis ligt, zucht hoorbaar geïrriteerd. Theatraal met een hoop gekreun draait ze zich om. ‘Ssst.. ik word zów zenuwachtig van je gewiebel, wil je alsjeblieft gewoon gaan liggen. Op hetzelfde moment klap ik naar voren door een misselijk makende pijn.
Ik waggel de gang in. Dezelfde gynaecologe die mij eerder vanavond informeerde dat ze het infuus met weeënremmer heeft stopgezet, snelt op mij af. Ze duwt zonder aankondiging haar handen als een klauw net iets boven mijn schaambeen. Tranen springen in mijn ogen van de pijn. ‘Ik moet heel nodig eeuh poepen, denk ik’ zeg ik happend naar adem. Nog steeds zwijgt ze, draait zich om en haast zich naar de telefoon. ‘Je moet nu gaan liggen’ zegt ze achterom kijkend en weg is ze. Naar een spoed keizersnede, zo vertelt ze me later.
‘Och jeetje meisje, je bent aan het bevallen. Kom dan leggen we je op een andere kamer’. Er staat ineens een verpleegkundige naast me. Ze veegt de restanten spuug van mijn kin. ‘Ivo, ik moet mijn man bellen.’ Ik ril over mijn hele lijf.
[WhatsApp] Steef 02:10 uur: “Komn nuu”
‘8 centimeter ontsluiting. Nu naar boven. Is er een kamer vrij?’
De lampen boven mij flitsen voorbij en herinneren me aan de autoritten in het donker als kind, liggend op de achterbank. Ik kijk opzij en vang Ivo zijn ogen. Gespannen en vol verwachting duwt hij het bed samen met de verpleegkundige door het stille ziekenhuis. We glimlachen even naar elkaar.
Ik houd mijn adem in als ze mijn grote lijf overtillen naar een bed met beensteunen. Waar komen al die mensen ineens vandaan? Ik tel 6 mensen in witte jassen. Vele uren later begrijp ik dat het de assistent gynaecoloog en de gynaecoloog zijn, samen met twee verpleegkundigen, een kinderarts van de Neonatologie en een kinderverpleegkundige.
Er ontsnapt een soort oerkreet uit mijn mond, gevolgd door een immense druk die me doet persen. ‘Stop met persen. Puffen. Probeer te puffen. Luister Stephanie, je gaat bevallen. Je baby is nog heel klein en heeft het zwaar. Luister goed wat we zeggen en geef alles wat je hebt.’ De woorden van de assistent gynaecoloog galmen na in mijn hoofd. Dan wordt alles stil, ik hap naar adem, druk m’n kin op mijn borst en pers.
Na amper een kwartier exact om 03:00 uur midden in de nacht komt ze met een schreeuwtje ter wereld. Mijn Puk ‘Dit is Anna Sophie Steef,’ hoor ik een uitgelaten Ivo roepen. De baby wordt in bubbeltjes folie gewikkeld en op mijn buik gelegd voor de foto.
‘Ik neem haar mee’ zegt een mannenstem met lieve bruine ogen ineens naast me. Ik grijp zijn pols. ‘Zorg goed voor mijn kindje.’
En dan ineens is alles stil. Ik voel aan mijn buik. Waar is mijn baby? Ik kijk opzij. Twee duiven op het balkon. Ik kijk naar de klok 03:10 uur. Ik ben alleen. In de verte hoor ik muziek. Ik kijk weer naar het balkon, de duiven zijn er nog. ‘Dag opa’s, waar is mijn baby?’ fluister ik naar de duiven. Ik kijk weer op de klok 03:30. Ik voel weer aan mijn buik die aanvoelt als een leeggelopen ballon.
Tiktiktiktik ik kijk naar de seconde wijzer. Het is 03:55 uur. Weer muziek, het zit in mijn hoofd.
‘Steef!’ Na 3 kwartier alleen wachten, vliegt de deur open. ‘Steef, kom we gaan bij Anna Sophie kijken, ze ligt op de couveuse afdeling. Het is echt een heel stuk lopen. Ze doet het super. Helemaal gezond, alles zit eraan. Hoe is het met jou? Zo goed gedaan Steef’ roept Ivo uitgelaten en kust mijn voorhoofd.
En daar ligt ze dan. Met draadjes en piepjes in een glazen kistje. Hier begint ons avontuur. Maar dat wisten we toen nog niet. De Mount Everest hebben we de afgelopen 5 jaar al tig keer samen beklommen. De reis is zwaar maar het uitzicht is prachtig.
Gefeliciteerd lieve Anna Sophie. Al 5 jaar samen met jou op avontuur…
