Het CAK verhaal
Het is december 2017, we zijn 9 maanden en 49 e-mail berichten verder na het keukentafel gesprek in maart 2017 met mevrouw T, de sociaal werker samenleving en welzijn. Bijzonder genoeg komt geen enkele e-mail van mevrouw T. We hebben haar na het keukentafel gesprek niet meer gemaild, gesproken of gezien. De 49 e-mail berichten inzake de woningaanpassing voor Anna, zijn allemaal van meneer B. Meneer B is bouwkundig adviseur WMO, alias de goed nieuws brenger.
Het is akkoord. De woningaanpassing in samenwerking met de WMO Zwolle is akkoord! Anna krijgt haar eigen Maya de Bij Korfje. Een slaapkamer op de beneden verdieping met een aangepaste badkamer.
49 e-mail berichten eerder: het is dan 24 april 2017 als meneer B op de fiets langskomt voor een eerste kennismaking. Een warme grote hand, frisse kop met haar. Zachte ogen, kalme stem, ontspannen houding. Wat een relaxte man is dit. Het gesprek gaat over de immense omvang van het project. Over de combinatie van een interne verbouwing met een deel uitbouw. Over de noodzakelijke eisen en over de indirecte wensen. Zoals een bad i.p.v. een douchebrancard. En vloerverwarming in plaats van radiatoren. We maken grappen over spetter centimeters in de badkamer. Meneer B bekijkt de zaken vanuit een bouwkundige visie en weet bruggen te bouwen tussen de verschillende belangen.
Na dit gesprek kunnen we grofweg vaststellen dat een deel van de verbouwing onder de WMO valt, waarover een inkomsten afhankelijke bijdrage wordt berekend door het CAK.
Het CAK berekent en int iedere 4 weken, 39 keer de eigen bijdrage. Voor de niet rekenwonders, dat is 3 jaar lang iedere 4 weken betalen. De indirecte wensen zijn volledig voor eigen rekening. Nu schijnen er in Nederland ook gemeenten te zijn die alle zorg gerelateerde verbouwingen volledig vergoeden, zonder eigen bijdrage. Ik moet ze nog ontdekken, tips zijn welkom. Tot 2015, voor de zorgtransitie naar de gemeenten, was een volledige vergoeding helemaal niet ondenkbaar. Maar (helaas) droeg het Rijk in 2015 een deel van haar zorgtaken over aan de gemeenten, zoals de invoering van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning en de Wet op de Jeugdzorg. En toen werd het een CAK verhaal.
Nadat meneer B weer op zijn fiets vertrokken is, bekijk ik de website van het CAK.
Ik vraag Ivo hoeveel de eigen bijdrage eigenlijk is. Ik weet dat hij al een aantal keer de rekenhulp van het CAK geraadpleegd heeft. Zelf voer ik al maanden struisvogelpolitiek. Tot vandaag. Er verschijnt een indicatie bedrag op de laptop. Daar tellen we de te verwachte kosten voor de indirecte zaken bij op. Met gekromde tenen en ingehouden adem staar ik naar het bedrag op mijn rekenmachine.
Even vraag ik me af of we toch niet beter kunnen verhuizen, ondanks de stijgende woningprijzen. Of dat we een soort tijdelijke Ark van Noach, ook wel een mantelzorg unit aan ons huis moeten plakken. Zo’n commerciële kartonnen doos die uiteindelijk vanzelf wegrot. Scheelt weer “verwijder bijdrage.” Eigenlijk weet ik wel dat er geen ruimte is voor een Ark van Noach. Ook niet in de achtertuin, of in het water op een verlengde stijger. We gaan door! We gaan verbouwen.
It giet oan!
Lees wat vooraf ging..
Deel I > Deel II